76. Dlaczego Syn Boży stał się człowiekiem?

Syn Boży stał się człowiekiem, aby:
1. oddać Bogu należną chwałę,
2. zadośćuczynić za grzechy całej ludzkości,
3.utraconą łaskę znowu ludziom wysłużyć,
4. swoją nauką i przykładem wskazać ludziom drogę do szczęścia wiecznego.

(Cz. 1, II. 2 Wcielenie Syna Bożego, s.28)
czytaj dalej

75. Jak nazywamy prawdę, że Syn Boży stał się człowiekiem?

Prawdę, że Syn Boży stał się człowiekiem, nazywamy tajemnicą Wcielenia Boskiego.

(Cz. 1, II. 2 Wcielenie Syna Bożego, s.28)
czytaj dalej

74. Jaką prawdę wyznajemy w trzecim artykule wiary Składu Apostolskiego?

Artykuł trzeci. "Który się począł
z Ducha Świętego, narodził się
z Maryi Panny".

W trzecim artykule wiary wyznajemy prawdę, że Syn Boży ponad wszelki porządek natury, mocą Ducha Świętego, począł się jako człowiek i narodził się z Najśw. Maryi Panny.

"A Słowo stało się ciałem i mieszkało między nami". (Jan 1, 14)

(Cz. 1, II. 2 Wcielenie Syna Bożego, s.27-28)
czytaj dalej

73. Dlaczego Jezusa Chrystusa nazywamy naszym Panem?

Jezusa Chrystusa nazywamy naszym Panem, gdyż jako Bóg stworzył świat, podtrzymuje jego istnienie i wykonuje nad nim wszechstronną władzę, jako Bóg-Człowiek zaś jest Odkupicielem wszystkich ludzi; stąd słusznie nazywa się i odbiera cześć jako Król nad królami.

(Cz. 1, II. 1 Świadectwo Jego Boskości, s.27)
czytaj dalej

72. Dlaczego Jezusa Chrystusa nazywamy jednorodzonym Synem Bożym?

Jezusa Chrystusa nazywamy jednorodzonym Synem Bożym, bo On jedynie narodził się z Ojca przed wiekami i jest tak samo Bogiem jak Bóg Ojciec.

***
Na pierwszym Soborze w Nicei w 325 r. potępił Kościół Ariusza, który odmawiał bóstwa Synowi Bożemu. Ułożono wtedy słynne Wyznanie Wiary (Symbol Nicejski), odmawiane we mszy św. po Ewangelii (Credo in unum Deum – Wierzę w jednego Boga).
Jezus Chrystus jako człowiek ma ciało ludzkie i duszę ludzką, jako Bóg zaś ma rozum Boski, nieskończenie doskonały i wolę Boską, wszechmocną.

(Cz. 1, II. 1 Świadectwo Jego Boskości, s.27)
czytaj dalej

71. Co świadczy o tym, że Jezus Chrystus jest prawdziwym Bogiem?

O bóstwie Jezusa Chrystusa świadczą:
1. Proroctwa Starego Testamentu, które przepowiadały przyjście Boga Odkupiciela i spełniły się na osobie Jezusa Chrystusa.
„Bóg sam przyjdzie i zbawi was”. (Iz. 35,4)
2. Świadectwo Boga Ojca mówiącego: „Ten jest Syn mój miły, któregom upodobał sobie”. (Mat. 3,17).
3. Świadectwo samego Jezusa Chrystusa: „Ja i Ojciec jedno jesteśmy” (Jan 10,30), potwierdzone cudami, proroctwami i świętością Jego życia, a zwłaszcza cudem Zmartwychwstania.
4. Nauka Apostołów, a szczególnie wyznanie św. Piotra: „Tyś jest Chrystus, Syn Boga Żywego”. (Mat. 16,16)
5. Nauka Kościoła potwierdzona Jego cudownym zachowaniem i rozkrzewieniem się wiary.

(Cz. 1, II. 1 Świadectwo Jego Boskości, s.26-27)
czytaj dalej

70. Co znaczy imię Chrystus?

Imię Chrystus znaczy – Pomazaniec, czyli Mesjasz.
Pomazańcami nazywano w czasach Starego Testamentu królów, kapłanów i proroków. Jezusa nazywamy Chrystusem, czyli Pomazańcem, ponieważ jest najwyższym Królem, Kapłanem i Prorokiem.

(Cz. 1, II. 1 Jezus Chrystus, s.26)
czytaj dalej

69. Co znaczy imię Jezus?

Imię Jezus znaczy – Odkupiciel lub Zbawiciel.

„I nazwiesz imię Jego Jezus, albowiem On wybawi lud swój od grzechów jego” (Mat. 1,21)

(Cz. 1, II. 1 Jezus Chrystus, s.26)
czytaj dalej

68. Kim jest Jezus Chrystus?

Jezus Chrystus jest Synem Bożym, który stał się człowiekiem dla naszego zbawienia. Jest więc prawdziwym Bogiem i prawdziwym człowiekiem.
W Jezusie Chrystusie natura Boska i natura ludzka zostały złączone w jednej osobie Syna Bożego.

(Cz. 1, II. 1 Jezus Chrystus, s.26)
czytaj dalej

67.Jaką prawdę wyznajemy w drugim artukule wiary Składu Apostolskiego?

Artykuł drugi. "Wierzę w Jezusa Chrystusa,
Syna Jego jedynego,
Pana naszego".

W drugim artykule wiary wyznajemy prawdę, że Jezus Chrystus jest jedynym, czyli jednorodzonym Synem Bożym i naszym Panem.

(Cz. 1, II. 1 Jezus Chrystus, s.26)
czytaj dalej

66. Kto przepowiadał przyjście Odkupiciela?

Przyjście Odkupiciela przepowiadali Prorocy podając:
1. Czas Jego przyjścia: „Nie będzie odjęte berło od Judy… aż przyjdzie, który ma być posłan, a On będzie oczekiwaniem narodów”. (Rodz. 49,10)
2. Miejsce Jego urodzenia: „A ty, Betleem Efrata malutkieś jest… z ciebie mi wynajdzie, który będzie panującym w Izraelu”. (Mich. 5,2)
3. Jego cuda: „Bóg sam przyjdzie i zbawi was. Tędy otworzą się oczy ślepych, i uszy głuchych będą otworzone. Tedy wyskoczy chromy jako jeleń, i otworzony będzie język niemych”. (Iz. 35,4-6)
4. Jego mękę i śmierć: „Jako owca na zabicie wiedzion będzie, a jako baranek przed strzygącymi go zamilknie, a nie otworzy ust swoich”. (Iz. 53,7)
„Przebodli ręce moje i nogi moje, policzyli wszystkie kości moje!... Rozdzielili sobie szaty moje, a o suknię moją los miotali”. (Ps. 21,17-19)
5. Jego zmartwychwstanie i wniebowstąpienie: „Albowiem nie zostawisz duszy mojej w piekle, ani dasz świętemu twemu oglądać skażenia”. (Ps. 15,10)
„Królestwa ziemskie śpiewajcie Bogu… że wstąpił na nieba odwieczne.” (Ps. 67,33-34)
6. Założenie i wieczne trwanie Kościoła: „I niech panuje od morza do morza… I niech mu się kłaniają wszyscy królowie ziemi, i wszyscy narodowie niech mu służą.” (Ps. 71,8-11)
Ponadto Prorocy przepowiadali, że Odkupiciel będzie potomkiem Dawida, że za matkę będzie miał Dziewicę i że przyjście Jego poprzedzi św. Jan Chrzciciel.

***
Pamięć o tym, że ludzie przed długie tysiące lat czekali na przyjście Odkupiciela, obchodzimy co roku w Adwencie.

Adwent obejmuje cztery niedziele. W tym czasie nabożeństwa odprawia się w kolorze fioletowym. Ewangelia pierwszej niedzieli mówi nam o przyjściu Jezusa Chrystusa na Sąd Ostateczny. Ewangelie następnych niedziel przedstawiają nam postać św. Jana Chrzciciela, który nad brzegiem Jordanu przygotowywał ludzi na pierwsze przyjście Odkupiciela. Drugą postacią, do której się zwracamy w czasie Adwentu jest Najśw. Maryja Panna. Ku Jej czci odprawia się codziennie rano Mszę św. zwaną „Roratami” od pierwszych słów Introit (Rorate coeli – spuśćcie rosę niebiosa). Trzecią postacią występującą w liturgii adwentowej jest największy z Proroków Izajasz, zwany Ewangelistą Starego Zakonu. Przez cały czas Adwentu rozbrzmiewają słowa Jego proroczej modlitwy ujętej w formie rzewnej pieśni: „Spuśćcie nam na ziemskiej niwy Zbawcę z niebios obłoki”. W Adwencie ustają wesela i huczne zabawy, a wierni przystępują do spowiedzi św., by czystym sercem powitać nowonarodzonego Odkupiciela.

(Cz. 1, I. 3 Zapowiedź Odkupienia, s.24-25)
czytaj dalej

65. Czy Bóg zostawił rodzaj ludzki w stanie grzechu pierworodnego?

Bóg powodowany nieskończonym miłosierdziem swoim już pierwszym rodzicom obiecał, że ześle Odkupiciela, by przez wiarę w Niego i przez Jego zasługi ludzie mogli być zbawieni.

„Położę nieprzyjaźń , między nasieniem twoim, a nasieniem jej. Ona zetrze głowę twoją, a ty czyhać będziesz na piętę Jej”. (Rodz. 3,15)

(Cz. 1, I. 3 Grzech pierworodny, s.24)
czytaj dalej

64. Kto z ludzi był wolny od grzechu pierworodnego?

Tylko jedna Najśw. Maryja Panna z racji macierzyństwa Bożego była wolna od grzechu pierworodnego od pierwszego chwili swego poczęcia i dlatego nazywa się Niepokalanie Poczęta.

(Cz. 1, I. 3 Grzech pierworodny, s.24)
czytaj dalej

63. Jakie kary sprowadził grzech pierworodny na wszystkich ludzi?

Grzech pierworodny sprowadził na wszystkich ludzi następujące kary:
1. ludzie stracili łaskę uświęcającą i prawo do szczęścia wiecznego,
2. rozum ich stał się osłabiony, a wola skłonniejsza do złego niż do dobrego,
3. zostali wydaleni z raju i skazani na trudy, choroby i cierpienia, a w końcu na śmierć.

(Cz. 1, I. 3 Grzech pierworodny, s.24)
czytaj dalej

62. Jak nazywamy grzech, który popełnili pierwsi rodzice w raju?

Grzech pierwszych rodziców nazywamy grzechem pierworodnym albo grzechem dziedzicznym, gdyż pierwsi rodzice przenieśli na potomstwo swoją skażoną grzechem naturę.

„Dlatego, jako przez jednego człowieka wszedł grzech na ten świat, a przez grzech śmierć, i tak na wszystkich ludzi śmierć przyszła, bo wszyscy zgrzeszyli”. (Rzym. 5,12).

(Cz. 1, I. 3 Grzech pierworodny, s.23-24)
czytaj dalej

61. Dlaczego pierwsi rodzice utracili łaskę Bożą oraz szczególne dary i przywileje?

Pierwsi rodzice utracili łaskę Bożą, oraz szczególne dary i przywileje oraz prawo przebywania w raju przez przekroczenie zakazu Bożego:
„Z każdego drzewa rajskiego jedz, ale z drzewa wiadomości dobrego i złego nie jedz, bo którego dnia będziesz jadł z niego, śmiercią umrzesz”. (Rodz. 2,16, 17)

***
Przekroczenie tego zakazy Bożego było buntem przeciwko prawom Boga i stanowiło ciężki grzech pychy i nieposłuszeństwa.

(Cz. 1, I. 3 Człowiek, s.23)
czytaj dalej

60. W jakie szczególne dary wyposażył Bóg pierwszych rodziców?

Poza darami naturalnymi wspólnymi wszystkim ludziom Bóg dał pierwszym rodzicom następujące szczególne dary i przywileje:
1. dar nadnaturalny, którym jest łaska uświęcająca,
2. dary pozanaturalne, którymi są:
a). wielka wiedza odpowiadająca im potrzebom,
b). wola skłonniejsza do dobrego niż do złego,
c). nieśmiertelność ciała i wolność od cierpień.

"Uczyniłeś go mało co mniejszym od aniołów, chwałą i czcią ukoronowałeś o i postawiłeś go nad dziełami rąk Twoich". (Ps. 8, 6-7).

(Cz. 1, I. 3 Człowiek, s.23)
czytaj dalej

59. Od kogo pochodzi rodzaj ludzki?

Rodzaj ludzki pochodzi od pierwszych rodziców, Adama i Ewy, których Bóg stworzył, umieścił w raju ziemskim, przez łaskę swoją wyniósł do porządku nadprzyrodzonego, dając im sprawiedliwość i świętość oraz wyposażył w szczególne dary i przywileje.

***
W zasadzie teoria ewolucji (rozwoju) nie jest sprzeczna z doktryną katolicką, pod warunkiem, że uznaje się specjalny, twórczy akt Boga nie tylko w tworzeniu duszy, ale też i ciała pierwszych rodziców, niezależnie od tego, czy ten akt był jednorazowy, czy też jest ciągły. Dusza ludzka jako byt duchowy nie mogła rozwinąć się z materialnej formy życia. Pismo św. uczy, że dusze pierwszych rodziców, jak każda dusza ludzka, zostały stworzone bezpośrednio przez Boga.

(Cz. 1, I. 3 Człowiek, s.22-23)
czytaj dalej

58. Na czym polega szczęście wieczne?

Szczęście wieczne polega na uszczęśliwiającym oglądaniu Boga i przeżywaniu Jego nieskończonej doskonałości oraz na bezpośrednim poznaniu istoty Bożej.
Przez takie poznanie dusza ludzka dostępuje pełnej szczęśliwości, która nigdy się nie skończy. Szczęście wieczne nie jest stanem bierności i bezruchu, ale jest pełnym i ciągłym aktem poznania i miłowania.

(Cz. 1, I. 3 Człowiek, s.22)
czytaj dalej

57. Na co Bóg stworzył człowieka?

Bóg stworzył człowieka, aby Pana Boga znał, czcił, kochał, służył Mu, a przez to osiągnął szczęścia wieczne.

„Bądźcież wy tedy doskonali, jako i Ojciec wasz niebieski doskonały jest”. (Mat. 5,48).

***
Doczesnym celem człowieka jest poprzez pracę opanowanie przyrody i ulepszenie warunków życia, aby zapewnić wszystkim ludziom możliwości najpełniejszego rozwoju duchowego i fizycznego.

(Cz. 1, I. 3 Człowiek, s.22)
czytaj dalej

56. Przez co człowiek podobny jest do Boga?

Każdy człowiek podobny jest do Boga przez swą duszę nieśmiertelną, bo tak jak Bóg jest ona duchem, a więc jest niematerialna, niezłożona i obdarzona rozumem i wolną wolą. Człowiek w stanie łaski uświęcającej jest szczególnie podobny do Boga przez życie nadprzyrodzone czyli świętość.

(Cz. 1, I. 3 Człowiek, s.22)
czytaj dalej

55. Co to jest dusza ludzka?

Dusza ludzka stworzona na obraz i podobieństwo Boga jest bytem duchowym, nieśmiertelnym, obdarzonym rozumem i wolną wolą, a złączony z ciałem w jedna istotę.
Dusza ludzka jest nieśmiertelna, gdyż razem z ciałem nie umiera i po odłączeniu się od ciała nadal istnieje wiecznie.

„Uczyńmy człowieka na obraz i podobieństwo nasze, aby panował nad wszystkimi zwierzętami i całą ziemią. (Rodz. 26).

(Cz. 1, I. 3 Człowiek, s.22)
czytaj dalej

54. Kto to jest człowiek?

Człowiek jest to stworzenie rozumne złożone z ciała i duszy nieśmiertelnej.

„Pan Bóg stworzył człowieka z mułu ziemi i tchnął w oblicze jego ducha żywota”. (Rodz. 2,7)

(Cz. 1, I. 3 Człowiek, s.21-22)
czytaj dalej

53. Jaką władzę mają złe duchy nad ludźmi?

Złe duchy za dopuszczeniem Boga mogą ludziom szkodzić i nakłaniać ich do grzechu przez pokusy, nie mogą jednak szkodzić zbawieniu człowieka bez jego zgody.

„Bądźcie wstrzemięźliwi i czuwajcie, bo wróg wasz, szatan, krąży jak lew ryczący, szukając kogo, by pożarł”. (I Piotr 5,8).

(Cz. 1, I. 3 Aniołowie, s.21)
czytaj dalej

52. W jaki sposób pomagają nam dobrzy Aniołowie?

Dobrzy Aniołowie strzegą nas od złego i modlą się za nas. Pojedynczych ludzi i społeczeństwa ludzkie Bóg oddał w szczególną opiekę Anioła Stróża.

„Wszak aniołom swoim polecił ciebie, aby cię strzegli na wszystkich twych drogach”. (Ps. 90,1).

(Cz. 1, I. 3 Aniołowie, s.21)
czytaj dalej

51. W jakim celu Bóg stworzył Aniołów?

Bóg stworzył Aniołów, aby Go chwalili, kochając Go osiągali własne szczęście, pomagali w rządzeniu światem i opiekowali się ludźmi.

***
W chwili stworzenia wszyscy Aniołowie znajdowali się w stanie pełnego szczęścia, byli święci i sprawiedliwi, ale nie wszyscy od razu mieli dostąpić wiecznego szczęścia. Przedtem Bóg poddał ich próbie.
„Serafinowie… wołali jeden do drugiego i mówili: Święty, święty, święty Pan Bóg Zastępów! Pełna jest wszystka ziemia chwały jego”. (Iż. 6,3).
Nie wszyscy jednak Aniołowie wytrwali w stanie sprawiedliwości i świętości. Ci, którzy wytrwali, oglądają Boga w wiecznej szczęśliwości w niebie i tych właśnie nazywamy Aniołami; ci zaś, którzy odeszli od Boga przez swą pychę, zostali potępieni, nienawidzą Boga i ludzi i nazywają się złymi duchami, czyli szatanami.
„… bowiem aniołów, którzy zgrzeszyli, Bóg nie oszczędził, ale strąconych do piekła rzucił w otchłań ciemności, żeby tam trzymać ich do czasu sądu” (II Piotr 2,4)

(Cz. 1, I. 3 Aniołowie, s.21)
czytaj dalej

50. Kto to są Aniołowie?

Aniołowie są to duchy, które mają rozum i wolną wolę, ale nie mają ciała.

Są więc istotami czysto duchowymi, doskonalszymi od człowieka, różnymi od Boga, a przez Boga stworzonymi w stanie świętości, sprawiedliwości i mądrości.

***
Samym rozumem nie możemy dowieść istnienia Aniołów. Rozum jednak pozwala nam uświadomić sobie, że muszą być pośrednie istoty między Bogiem – istotą nieskończoną i czysto duchową, a człowiekiem – istotą materialno-duchową. O istnieniu Aniołów wielokrotnie mówi Pismo św. Wymieniając dziewięć stopni, czyli „chórów”, a mianowicie: chór Serafinów, Cherubinów, Tronów, Księstw, Mocy, Archaniołów i Aniołów.

(Cz. 1, I. 3 Aniołowie, s.20-21)
czytaj dalej

49. Dlaczego Bóg dopuszcza cierpienie?

Pan Bóg dopuszcza cierpienie, byśmy przez nie odpokutowali grzechy i stali się godnymi wiecznej nagrody.
Często cierpienie jest również daną nam przez Boga okazją zasługi i próbą naszej wierności względem Stwórcy.

„Ludziom pozwoliłeś deptać nasze głowy; szliśmy przez ogień i wody, a wywiodłeś nas na ochłodę (Ps. 65,12).

(Cz. 1, I. 3 Opatrzność Boża, s.20)
czytaj dalej

48. Dlaczego Bóg dopuszcza grzech?

Bóg dopuszcza grzech, ponieważ dał człowiekowi wolną wolę i pomoc łaski, aby człowiek mógł zdobywać zasługi, zależne od tego czy współdziała z łaską, czy się jej sprzeciwia.

***
Ludzie często zadają sobie pytanie, dlaczego dobry Bóg dopuszcza tyle zła na świecie. Zapominają jednak o tym, że Bóg niejednokrotnie zło na dobro obraca. Nie należy narzekać i tracić nadziei w nieszczęściach, gdyż jak mówi św. Paweł:
„Miłujących Boga wszystko wspomaga ku dobremu” (Rzym 8,28).
„Wyście o mnie źle myśleli, ale Bóg obrócił to w dobro”. (Rodz. 50,20).

(Cz. 1, I. 3 Opatrzność Boża, s.20)
czytaj dalej

47. Jak nazywamy opiekę Bożą nad światem?

Opiekę Bożą nad światem nazywamy Opatrznością Bożą.

„Wejrzyjcie na ptaki niebieskie, że nie sieją, ani żną, ani zbierają do gumien, a Ojciec wasz niebieski żywi je”. (Mat. 6,26).

***
„Kto mieszka we wspomożeniu Najwyższego, przebywa w obronie Boga niebieskiego, niech mówi do Pana: „Tyś obrońcą moim i ucieczką moją, Bogiem moim, w którym mieć będę nadzieję!”(Ps. 90,1-2).
Symbolem, czyli obrazowym przedstawicielem Opatrzności Bożej jest oko w trójkącie.

(Cz. 1, I. 3 Opatrzność Boża, s.20)
czytaj dalej