380. Kto powinien przyjąć Sakrament Ostatniego Namaszczenia?

Sakrament Ostatniego Namaszczenia powinien przyjąć każdy katolik poważnie chory.

(Cz. 3, II. 6 Łaski udzielane przez ten Sakrament, s.131)

379. W jaki sposób udziela kapłan Sakramentu Ostatniego Namaszczenia?

Kapłan namaszcza zmysły chorego Olejem dla chorych i modli się:
"Przez to święte namaszczenie i przez najłaskawsze miłosierdzie swoje, niech ci Bóg odpuści cokolwiek przewiniłeś wzrokiem... słuchem... powonieniem... mową... dotykiem... "

***
Olej dla chorych podobnie jak Krzyżmo św. i Olej katechumenów poświęca biskup uroczyście w każdy Wielki Czwartek.

(Cz. 3, II. 6 Łaski udzielane przez ten Sakrament, s.131)

378. Jakie łaski daje Sakrament Ostaniego Namaszczenia?

Bóg przez Sakrament Ostatniego Namaszczenia
1. pomnaża łaskę uświęcającą,
2. gładzi grzechy powszednie i kary doczesne, a niekiedy i grzechy śmiertelne (jeśli chory nie może się spowiadać),
3. daje duchowe pokrzepienie w chwili choroby i w chwili śmierci,
4. przynosi często ulgę w chorobie, a niekiedy przywraca zdrowie.

(Cz. 3, II. 6 Łaski udzielane przez ten Sakrament, s.130-131)

377. Co to jest Sakrament Ostatniego Namaszczenia?

Ostatnie Namaszczenie jest to Sakrament, w którym ciężko chory otrzymuje szczególne łaski dla duszy, ulgę w cierpieniu, a niekiedy przywrócenie życia.

(Cz. 3, II. 6 Istota Sakramentu Ostatniego Namaszczenia, s.130)

O Sakramencie Ostatniego Namaszczenia

Jezus Chrystus, który w Sakramentach św. daje nam pomoc duchową we wszystkich ważnych chwilach życia, nie odmawia nam sakramentalnej pomocy w chwili śmierci. W liście św. Jakuba Apostoła czytamy:
"Choruje kto między wami? Niech wezwie kapłanów Kościoła i niechaj się nad nim modlą, namaszczając go olejem w imię Pańskie. A modlitwa płynąca z wiary uzdrowi chorego i ulży mu Pan, a jeśliby był w grzechach, zostaną mu odpuszczone". (Jak. 5,14-15). Stąd widzimy, że Sakrament Namaszczenia był przez Chrystusa ustanowiony, gdyż św. Jakub mówi o Nim jako o czymś znanym i praktykowanym.

(Cz. 3, II. 6 O Sakramencie Ostatniego Namaszczenia, s.129-130)

376. Jakie warunki trzeba wypełnić, aby dostąpić odpustu?

Aby dostąpić odpustu trzeba:
1. być w stanie łaski uświęcającej, tj. być bez grzechu śmiertelnego,
2. wykonać dokładnie uczynki nakazane przez Kościół dla uzyskania odpustu,
3. mieć intencję uzyskania odpustu.

***
Miarą odpustów cząstkowych jest wymiar pokuty publicznej w pierwszych wiekach. Odpust np. 100 dni oznacza, że otrzymujemy odpuszczenie tylu kar doczesnych, ile miałby odpuszczone grzesznik za 100 dni osobistej pokuty publicznej według zasad pokutnych stosowanych w Kościele w pierwszych wiekach.

Warunkiem uzyskania odpustu zupełnego są: spowiedź i Komunia św., spełnienie dokładnie warunku specjalnie dla tego odpustu wyznaczonego (np. może to być pielgrzymka, modlitwa, nawiedzenia kościołów etc.) oraz modlitwa według intencji Ojca św.

W obecnej praktyce pokutnej Kościoła ogłaszane są co 25 lat odpusty jubileuszowe, które dają możność uzyskania odpustu zupełnego w ciągu całego roku.

Z odpustów zupełnych dostępnych zawsze należy wymienić odpust za odmówienie po Komunii św. (jedna spowiedź wystarczy w tym wypadku do kilku odpustów) klęcząc przed wizerunkiem Ukrzyżowanego modlitwy: "Oto ja, o dobry i najsłodszy Jezu"... (patrz dodatek Modlitwy) z dodaniem modlitwy według intencji Ojca św. (przynajmniej jedno Ojcze nasz, Zdrowaś Maryja i Chwała Ojcu).

Wymienić należy również odpust zupełny tzw. toties quoties, to znaczy, że odpust ten (zresztą tylko uzyskiwany dla zmarłych) można otrzymać po jednej spowiedzi i jednej Komunii św. tyle razy danego dnia, ile razy w tym dniu nawiedzi się kościół odmawiając według intencji Ojca św. 6 Ojcze nasz, 6 Zdrowaś Maryjo, 6 Chwała Ojcu. Odpust ten związany jest z dniem 2 sierpnia (nazywa się Porcjunkula) i z Dniem Zadusznym

Odpust zupełny możemy uzyskiwać wielokrotnie w życiu, ponieważ nikt nie może mieć pewności, że w danym czasie uzyskał go całkowicie. Kościół bowiem w odpustach daje za nas zasługi Świętych Pańskich, ale w jakim stopniu Bóg je przyjmuje, zależne to jest od miłosierdzia Bożego i naszej gorliwości przy spełnianiu warunków odpustu.

Odpusty można uzyskać dla siebie albo przekazywać je za zmarłych w czyśćcu.

(Cz. 3, II. 5 Odpusty, s.129)

375. Jakie wyróżniamy odpusty?

Rozróżniamy odpusty zupełne i odpusty cząstkowe. Odpust zupełny jest darowaniem wszystkich kar doczesnych, odpust zaś cząstkowy - części kar doczesnych.

(Cz. 3, II. 5 Odpusty, s.129)

374. Kiedy Chrystus dał Kościołowi władzę udzielania odpustów?

Chrystus dał Kościołowi władzę udzielania odpustów, gdy rzekł do św. Piotra:
"Cokolwiek rozwiążesz na ziemi, będzie rozwiązane w niebiesiech". (Mat. 16,19).

(Cz. 3, II. 5 Odpusty, s.129)

373. Co to jest odpust?

Odpust jest to zupełne lub częściowe darowanie kar doczesnych za grzechy już odpuszczone.

***
Przy zadośćuczynieniu za grzechy Kościół pomaga nam przez udzielanie odpustów. Zasługi Zbawiciela, Najśw. Maryi Panny i Świętych stanowią niewyczerpany skarb całego Kościoła. Przez użycie zasług tego skarbca Kościół zadośćczyni Bogu za nasze winy i w ten sposób zmniejsza naszą karę za grzechy.

(Cz. 3, II. 5 Odpusty, s.129)

372. Co czeka nas w przyszłym życiu, jeśli na ziemi nie odpokutujemy wszystkich kar doczesnych?

Jeśli tu na ziemi nie odpokutujemy wszystkich kar doczesnych, czekają nas o wiele większe cierpienia w czyśćcu.

***
Św. Tomasz z Akwinu mówi, że nawet najmniejsza kara w czyśćcu jest bez porównania boleśniejsza od największego cierpienia na ziemi.

(Cz. 3, II. 5 Zadośćuczynienie, s.128-129)

371. Dlaczego kapłan podczas spowiedzi zadaje pokutę?

Kapłan zadaje podczas spowiedzi pokutę, abyśmy:
1. odpokutowali tu na ziemi kary doczesne, bodaj częściowo,
2. poprawili się i do grzechów nie wracali.

***
Pokuty zmieniać nie wolno, ale trzeba odprawić tę, którą kapłan zadał, i w tym czasie, w którym polecił ją odprawić. Kto nie odprawił pokuty zaraz po spowiedzi, winien to uczynić później, choćby przed następną spowiedzią. Dobrze jest zadaną pokutę dobrowolnie sobie powiększyć. W pierwszych wiekach wierni odprawiali pokuty bardzo długie i bardzo surowe.

Poza tym w duchu pokuty powinniśmy znosić utrapienia, smutki, choroby, którymi nas Bóg nawiedza.


(Cz. 3, II. 5 Zadośćuczynienie, s.128)

370. Komu winniśmy zadośćuczynić po spowiedzi?

Po spowiedzi winniśmy zadośćuczynić Bogu i ludziom. Bogu przez odprawienie pokuty zadanej nam podczas spowiedzi, ludziom przez naprawienie wyrządzonych krzywd.

***
Rodzice mogą dziecku darować winę, ale nie darować kary mimo że dziecko przeprosiło ich. W Sakramencie Pokuty odpuszcza nam Bóg grzechy całkowicie, czyli daruje winy i karę wieczną, ale nie zawsze daruje nam karę doczesną. Dlatego przy spowiedzi zadaje nam kapłan pokutę, byśmy resztę kary doczesnej odpokutowali i tym pewniej poprawili się z grzechów.

(Cz. 3, II. 5 Zadośćuczynienie, s.128)

369. Kiedy spowiedź generalna jest konieczna?

Spowiedź generalna jest konieczna, gdy poprzednie spowiedzi były nieważne lub świętokradzkie.

Pożyteczna natomiast jest spowiedź generalna:
1. przy wyborze stanu na całe życie,
2. podczas misji i rekolekcji,
3. przed przyjęciem Komunii św. w ciężkiej chorobie i Namaszczeniem Olejem św.

***
Sposób spowiadania się: spowiadający się uklęknąwszy przy kratce konfesjonału mówi: "Niech będzie pochwalony Jezus Chrystus. Ostatni raz u spowiedzi byłem... pokutę zadaną odprawiłem... grzechy wszystkie wyznałem... względnie zapomniałem... zataiłem. Pana Boga Najlepszego obraziłem następującymi grzechami..." (wymienić grzechy). Po wyznaniu grzechów mówi: "Więcej grzechów nie pamiętam. Za te i za wszystkie grzechy żałuję i postanawiam się z nich poprawić. Boże bądź miłościw grzesznej duszy mojej".

Z największą uwagą należy słuchać słów spowiednika i zapamiętać zadaną pokutę. Gdy kapłan daje rozgrzeszenie - klęcząc ponawiać akt żalu serdecznego za grzechy i przed ołtarzem, w którym jest Najśw. Sakrament dłuższą chwilę poświęcić na modlitwę po spowiedzi św.

Dobrze jest spowiadać się często, np. co miesiąc przed pierwszym piątkiem miesiąca i to u tego samego spowiednika, bo wówczas pozna on lepiej stan naszej duszy i wskaże nam najodpowiedniejsze środki do poprawy życia.

(Cz. 3, II. 5 Spowiedź, s.127-128)

368. Jak nazywamy spowiedź, na której powtarzamy grzechy z kilku ostatnich spowiedzi lub z całego życia?

Spowiedź, na której powtarzamy grzechy z kilku ostatnich spowiedzi lub z całego życia nazywamy generalną.

(Cz. 3, II. 5 Spowiedź, s.127)

367. Co ma uczynić ten, kto świadomie zataił na spowiedzi grzech śmiertelny?

Kto świadomie zataił na spowiedzi grzech śmiertelny, powinien:
1. grzech zatajony jak najrychlej wyznać, przedtem w żadnym wypadku nie przystępować do Komunii św. ani innych Sakramentów św.,
2. powiedzieć, na ilu spowiedziach ten grzech zataił,
3. wyznać, czy w tym czasie przystępował do innych Sakramentów św. (do Komunii św., Bierzmowania, Sakramentu Małżeństwa itp.).
4. wyznać raz jeszcze wszystkie ciężkie grzechy popełnione od ostatniej ważnej spowiedzi.

(Cz. 3, II. 5 Spowiedź, s.127)

366. Co powinien uczynić ten, który zapomniał wyznać grzech na spowiedzi?

Kto zapomniał na spowiedzi wyznać grzech śmiertelny, powinien wyznać ten grzech na następnej spowiedzi.
Nie jest zatem konieczne ani po spowiedzi, ani przed Komunią św. iść do tzw. "poprawki"

(Cz. 3, II. 5 Spowiedź, s.127)

365. Dlaczego nie wolno na spowiedzi żadnego grzechu śmiertelnego zataić?

Żadnego grzechu śmiertelnego nie wolno na spowiedzi zataić, bo taka spowiedź byłaby nieważna i świętokradzka, gdyż jeden nawet grzech ciężki pozbawia nas łaski Bożej.

***
Gdy dziecko chce rodziców przeprosić, przyznaje się do wszystkiego szczerze i nie zrzuca winy na drugich. Tym bardziej wobec Boga nasze wyznanie grzechów powinno być szczere. Spowiedź nieszczera i kłamliwa jest naigrywaniem się z Boga Wszystkowiedzącego i nie tylko nie daje odpuszczenia grzechów, lecz obarcza sumienie nowym ciężkim grzechem. Komunia św. przyjęta po takiej spowiedzi jest świętokradztwem i zniewagą Jezusa Chrystusa w Najśw. Sakramencie. Lepiej się w ogóle nie spowiadać niż spowiadać się  nieszczerze i świętokradztwo.

Należy pamiętać, że kapłan chociażby miał śmierć ponieść, nie wyjawi nic z tego, co słyszał na spowiedzi, bo obowiązuje go bezwzględnie tajemnica.

Gdyby ktoś przypadkiem usłyszał coś ze spowiedzi innych osób, jest również, choć nie tak surowo jak kapłan, zobowiązany do zachowania tajemnicy. W ogóle nie powinniśmy z drugim mówić o spowiedzi ani o pokucie, którą otrzymaliśmy, a tym bardziej nie wolno na temat spowiedzi opowiadać anegdotek i żarów. Spowiedź jest rzeczą wielką i świętą - jest istotną częścią Sakramentu Pokuty ustanowionego przez Chrystusa.

(Cz. 3, II. 5 Spowiedź, s.126)

364. Z jakich grzechów trzeba się spowiadać?

Dobrze jest spowiadać się ze wszystkich grzechów, nawet powszednich, koniecznie zaś trzeba się spowiadać ze wszystkich grzechów śmiertelnych.

***
Spowiedź powinna być dokładna i szczera. Na spowiedzi należy wyznać także i okoliczności, które winę powiększają lub ją zmniejszają. Nie należy natomiast wymieniać grzechów innych ludzi, a tym bardziej ich nazwisk, nie należy również podawać szczegółów i obojętnych okoliczności naszych grzechów.

(Cz. 3, II. 5 Spowiedź, s.127)

363. Na czym polega spowiedź?

Spowiedź polega na szczerym wyznaniu przed kapłanem swoich grzechów.

***
Ten, kto został obrażony, ma prawo stawiania warunków przebaczenia. Otóż Bóg stawia taki warunek: przyznanie się do winy przed kapłanem. Wyznanie grzechów leczy naszą pychę i miłość własną i umacnia nasze postanowienie poprawy i pokorę wobec Boga.

"Którym odpuścicie grzechy, są im odpuszczone, a którym zatrzymacie, są im zatrzymane". (Jan 20,23).

(Cz. 3, II. 5 Spowiedź, s.126)

362. Co ponadto winniśmy przyrzec Bogu przy spowiedzi?

Powinniśmy ponadto przyrzec Bogu przy spowiedzi, że:
1. będziemy unikali okazji, czyli sposobności do grzechów, tj. takich osób, rzeczy i miejsc, które nas zwykle do grzechu pobudzają,
2. będziemy się modlić i przyjmować Sakramenty św. często i godnie,
3. wynagrodzimy krzywdy i pogodzimy się z bliźnimi.

(Cz. 3, II. 5 Postanowienie poprawy, s.125)

361. Jakie przyrzeczenie winniśmy złożyć Bogu przy spowiedzi?

Przy spowiedzi winniśmy złożyć Bogu przyrzeczenie, że odtąd będziemy unikać grzechów.

***
Żal za grzechy i postanowienie poprawy łączą się ściśle z sobą. Są to bowiem jakby dwie strony tej samej rzeczy. Żal odnosi się do przeszłości naszego życia, a postanowienie poprawy - do przyszłości.

Kto nie ma mocnego i szczerego postanowienia poprawy, ten nie ma też szczerego żalu za grzechy i nie może dostąpić odpuszczenia grzechów. Postanowienie poprawy winno się odnosić do wszystkich grzechów, a przede wszystkim do grzechów ciężkich.

(Cz. 3, II. 5 Postanowienie poprawy, s.125)

360. Kiedy mamy wystarczający żal za grzechy?

Wystarczający albo mniej wystarczający żal za grzechy mamy wtedy, gdy żałujemy z bojaźni przed karą Bożą.

***
Żal za grzechy należy wzbudzić przed spowiedzią, a przynajmniej przed rozgrzeszeniem kapłańskim.

Żal za grzechy możemy wzbudzić w ten lub podobny sposób:
1. po gorącej modlitwie o łaskę żalu, rozważyć niezliczone dobrodziejstwa Boże w stosunku do duszy naszej i ciała, za które odpłaciliśmy się Bogu niewdzięcznością;
2. rozważać, co wycierpiał Jezus Chrystus za grzechy nasze;
3. pomyśleć, jakie nas kary czekają za grzechy już tu na ziemi, lub w czyśćcu, i rozważyć, czym jest piekło.

Wszystkie te rozważania dobrze jest robić klęcząc przed krzyżem lub ołtarzem, a zakończyć je odczytaniem lub odmówieniem z pamięci aktu żalu z uwagą i skupieniem. Wówczas na pewno wzbudzimy w sobie żal doskonały albo przynajmniej wystarczający.

"Sercem skruszonym i uniżonym, Boże, nie wzgardzisz". (Ps. 50, 9)

(Cz. 3, II. 5 Żal za grzechy, s.125)

359. Kiedy trzeba koniecznie wzbudzać żal doskonały?

Żal doskonały trzeba koniecznie wzbudzać w niebezpieczeństwie życia, gdy nie możemy się spowiadać, a poczuwamy się do grzechu śmiertelnego.

***
Dobrze natychmiast jest wzbudzić żal doskonały:
1. gdy ciężko zgrzeszyliśmy, a nie mamy sposobności zaraz się wyspowiadać;
2. przed każdą spowiedzią;
3. codziennie wieczorem przed udaniem się na spoczynek;
4. w chwili śmierci nawet po dobrej spowiedzi.

(Cz. 3, II. 5 Żal za grzechy, s.124)

358. Kiedy mamy żal doskonały?

Żal doskonały mamy wtedy, gdy żałujemy za grzechy z miłości ku Bogu, czyli w pełni przekonania, że obraziliśmy Boga, który jest Ojcem naszym najlepszym i Syna swego Jezusa Chrystusa poświęcił dla naszego zbawienia.

(Cz. 3, II. 5 Żal za grzechy, s.124)

357. Co nas powinno pobudzać do żalu za grzechy?

Do żalu za grzechy powinna nas pobudzać myśl, że grzechami obraziliśmy Boga.

***
Jest wówczas żal nadnaturalny. Żal Judasza był niewystarczający, bo czysto naturalny. Był to żal pozbawiony ufności w miłosierdzie Boże, raczej rozpacz i lęk niż żal prawdziwy.

Nie należy również żałować za grzechy z powodu strat lub kar doczesnych (np. utrata zdrowia lub majątku, kara doznana od rodziców lub innych ludzi), chyba że kary wyraźnie uznajemy za pochodzące z ręki Bożej.

Żal nadnaturalny pochodzi z pobudek odnoszących się do Boga i jest połączony z ufnością w miłosierdzie Boże. Tak ufał syn marnotrawny w przebaczenie, znając dobroć swego ojca. Nie każdy żal nadnaturalny jest doskonały. Możemy bowiem żałować z bojaźni przed karą Bożą albo z czystej miłości ku Bogu. Tak np. jedno dziecko żałuje za przewinienie, bo się lęka surowej kary ojca, drugie nie myśląc o karze - żałuje, że tak dobrym rodzicom sprawiło ciężką przykrość. Jasną jest rzeczą, że żal drugiego dziecka ma większą wartość. Żal pochodzący z bojaźni Bożej nazywamy wystarczającym albo mniej doskonałym, bo wystarcza do odpuszczenia grzechów przy spowiedzi. Żal doskonały pochodzący z miłości Bożej gładzi grzechy bez spowiedzi, jeżeli mamy wolę z tych grzechów się wyspowiadać, a nie możemy przystąpić do Sakr. Pokuty. Należy odróżnić istotę żalu, którą jest akt rozumu i woli, od uczuciowego przeżycia żalu, które jest pożyteczne, ale nie konieczne.

(Cz. 3, II. 5 Żal za grzechy, s.124)

356. Za które grzechy trzeba żałować?

Żałować powinniśmy za wszystkie grzechy, które popełniliśmy, nawet powszednie, a koniecznie trzeba żałować za wszystkie grzechy śmiertelne.

***
Żal taki nazywa się powszechnym. Żal nie może wyrażać się jedynie w słowach, ale musi pochodzić z duszy, a więc z rozumu i woli. Żal taki nazywamy wewnętrznym.

(Cz. 3, II. 5 Żal za grzechy, s.123-124)

355. Co znaczy: żałować za grzechy?

Żałować za grzechy znaczy zrozumieć zło popełnionego grzechu, ubolewać nad nim i postanowić nadal nie grzeszyć.

(Cz. 3, II. 5 Żal za grzechy, s.123)

354. Który warunek Sakramentu Pokuty jest najważniejszy?

Najważniejszym warunkiem Sakramentu Pokuty jest żal za grzechy, bo bez niego nie ma odpuszczenia grzechów.

(Cz. 3, II. 5 Żal za grzechy, s.123)

353. Co należy sobie przypomnieć przy grzechach ciężkich?

Przy grzechach ciężkich należy sobie przypomnieć liczbę i okoliczności, które grzech zmieniają na inny albo powiększają go z lekkiego na ciężki.

***
Niektóre okoliczności zmieniają grzech lekki na ciężki - inne zaś sprawiają, że grzech sprzeciwia się nie jednemu przykazaniu, ale kilku przykazaniom Bożym, np. gdyby ktoś uderzył w złości ojca, matkę albo upił się, mimo że ślubował wstrzemięźliwość. Kto nie może sobie przypomnieć liczby grzechów ciężkich, powinien się zastanowić, ile razy mniej więcej je popełnił w każdym dniu, tygodniu lub miesiącu.
Przy rachunku sumienia powinniśmy dbać o to, aby:
1. racunku sumienia nie robić lekkomyślnie lub powierzchownie;
2. nie umniejszać przed sobą grzechów zwłaszcza nałogowych;
3. nie silić się na przypomnienie sobie liczby grzechów lekkich.
Można sobie ułatwić rachunek sumienia przed spowiedzią, robiąc codzienny rachunek sumienia. Ułatwieniem rachunku sumienia może być ujęcie całego naszego życia w trzech zasadniczych grupach: obowiązki bezpośrednie wobec Boga, obowiązki wobec bliźnich i świata nas otaczającego oraz obowiązki wobec siebie samego.

(Cz. 3, II. 5 Rachunek sumienia, s.123) .

352. Co to jest rachunek sumienia?

Rachunek sumienia jest to przypomnienie sobie wszystkich grzechów popełnionych w okresie czasu, z których odbywamy spowiedź.

***
Rachunek sumienia robimy w następujący sposób:
1. prosimy Ducha Świętego, aby nam pomógł w rozpoznaniu grzechów;
2. przypominamy sobie, kiedyśmy się ostatni raz spowiadali, czyśmy wszystkie grzechy ciężkie wyznali i pokutę zadaną odprawili;
3. rozważamy po kolei wszystkie przykazania Boże i kościelne, siedem grzechów głównych, obowiązki swego stanu i zastanawiamy się nad grzechami, które popełniliśmy myślą, mową i uczynkiem;
4. staramy się poznać swój grzech główny, czyli nałogowy.

Kto po raz pierwszy idzie do spowiedzi, powinien sobie przypomnieć grzechy popełnione od tej chwili, w której zaczął świadomie rozróżniać dobro od zła; przy następnych spowiedziach trzeba sobie przypomnieć grzechy popełnione od ostatniej ważnej spowiedzi.

(Cz. 3, II. 5 Rachunek sumienia, s.122-123)

351. Jakie warunki są potrzebne do godnego przyjęcia Sakramentu Pokuty?

Warunki potrzebne do godnego przyjęcia Sakramentu Pokuty są następujące:
1. rachunek sumienia,
2. skrucha, czyli żal za grzechy,
3. mocne postanowienie poprawy,
4. spowiedź, czyli szczere wyznanie wszystkich grzechów,
5. zadośćuczynienie Bogu i bliźnim.

(Cz. 3, II. 5 Istota Sakramentu Pokuty, s.122)

350. Co Bóg sprawia przez Sakrament Pokuty w duszy człowieka?

Bóg przez Sakrament Pokuty:
1. odpuszcza grzechy po Chrzcie św. popełnione,
2. odpuszcza karę wieczną a niekiedy doczesną,
3. przywraca łaskę uświęcającą albo ją pomnaża, gdy się spowiadamy z samych tylko grzechów powszednich,
4. daje nam łaskę uczynkową do poprawy życia (łaska sakramentalna),
5. odnawia zasługi zniweczone przez grzech śmiertelny.

"Nie chcę śmierci niezbożnego, ale żeby się nawrócił niezbożny od drogi swej, a żył". (Ez. 38,11).
  
(Cz. 3, II. 5 Istota Sakramentu Pokuty, s.122)

349. Komu Sakrament Pokuty jest konieczny do zbawienia?

Sakrament Pokuty jest konieczny do zbawienia każdemu, kto po Chrzcie św. popełnił grzech śmiertelny.
Święci nazywają Sakrament Pokuty drugim Chrztem i ostatnią deską ratunku dla grzesznika.

(Cz. 3, II. 5 Istota Sakramentu Pokuty, s.121-122)

348. Na kogo po Apostołach przeszła władza odpuszczania i zatrzymywania grzechów?

Władza odpuszczania i zatrzymywania grzechów przeszła po Apostołach na biskupów i kapłanów.

***
Kapłan odpuszczając grzechy mówi: "Pan nasz Jezus Chrystus niechaj cię rozgrzesza i ja Jego mocą rozgrzeszam cię (uwalniam) cię od grzechów twoich w imię Ojca i Syna i Ducha Świętego".

(Cz. 3, II. 5 Istota Sakramentu Pokuty, s.121)

347. Kiedy Jezus Chrystus ustanowił Sakrament Pokuty?

Jezus Chrystus ustanowił Sakrament Pokuty po swoim zmartwychwstaniu, gdy powiedział do Apostołów:
"Weźmijcie Ducha Świętego, którym odpuścicie grzechy, są im odpuszczone, a którym zatrzymacie, są im zatrzymane." (Jan, 20, 22-23).

***
Z tych słów: "którym odpuścicie grzechy... a którym zatrzymacie", wynika, że wierni są obowiązani wyznać na spowiedzi grzechy, aby spowiednik mógł osądzić, kto zasługuje na odpuszczenie grzechów, a kto nie. Już św. Pawłowi wyznali wierni swe grzechy.
"Wielu też wierzących przychodziło, oznajmiając i przyznając się do grzechów swoich". (Dz. Ap. 19,18).

 (Cz. 3, II. 5 Istota Sakramentu Pokuty, s.121)

346. Co to jest Sakrament Pokuty?

Sakrament Pokuty jest to Sakrament, w którym kapłan w zastępstwie Pana Boga odpuszcza człowiekowi grzechy po Chrzcie św. popełnione.

(Cz. 3, II. 5 Istota Sakramentu Pokuty, s.121)

O Sakramencie Pokuty

Jezus Chrystus sam odpuszczał grzechy w czasie swego pobytu na ziemi. Odpuszczał grzechy sparaliżowanemu, gdy mu powiedział:
"Synu, odpuszczają ci się twoje grzechy." (Mar. 2,5).
Podobnie odpuścił grzechy Marii Magdalenie słowami:
"Odpuszczają ci się grzechy" (Luk. 7,48).
A w dzień zmartwychwstania dał Apostołom władzę nie tylko odpuszczania, ale i zatrzymywania grzechów.

(Cz. 3, II. 5 Istota Sakramentu Pokuty, s.121)

345. W jaki sposób powinniśmy przygotować do Komunii św. nasze ciało?

Powinniśmy przygotować do Komunii św. nasze ciało w następujący sposób:
1. być na czczo, tj. od północy nie przyjmować ani pokarmu, ani napoju,
2. ubrać się czysto i skromnie.

***
Kto jest chory przez miesiąc lub dłużej, może za pozwoleniem kapłana przyjąć Komunię św. raz lub dwa razy w tygodniu, mimo że przyjął lekarstwo lub posiłek w formie płynnej (np. napił się herbaty, kawy lub mleka). Nie na czczo może przyjąć Komunię św. ten, kto jest ciężko chory.

Wszystkich tych, którzy przyjmują Komunię św. podczas wieczornych Mszy św., obowiązuje powstrzymanie się od przyjmowania pokarmów przed Komunią św. przez okres określony przez biskupa danej diecezji.

Przed przyjęciem Komunii trzeba uklęknąć na oba kolana i bijąc się w piersi mówić: "Panie, nie jestem godzien, abyś wszedł do przybytku serca mojego, ale rzeknij tylko słowo, a będzie zbawiona dusza moja" (3 razy).

Gdy kapłan zbliża się z Hostią Przenajświętszą, trzeba trzymać oburącz przed sobą obrus lub patenę do Komunii św., podnieść głowę i usta otworzyć.

Hostię Przenajświętszą po przyjęciu należy zaraz spożyć, nie dotykając zębami, ani tym bardziej palcami. Po przyjęciu Komunii św. należy oddać hołd Chrystusowi, wzbudzić akt dziękczynienia i prosić o łaski. Po Komunii św. pozostaje w nas Jezus sposobem sakramentalnym 10-15 minut, potem jest obecny w nas przez łaskę uświęcającą. Po Komunii św. należy w miarę możności jak najdłuższy czas przebywać w skupieniu, później zaś po powrocie do codziennych zajęć starać się pozostać w stanie łaski.

Kto nie może przyjąć Komunii św. sakramentalnej, powinien przyjąć Komunię św. duchowo.

Ojciec św. Pius X otworzył dla wszystkich wiernych niewyczerpane źródło życia i świętości, zalecając częstą i codzienną Komunię św. Postawił tylko dwa warunki:
1. stan łaski uświęcającej,
2. dobrą intencję.

Ten drugi warunek polega na tym, by przystępować do Komunii św. nie ze względów ludzkich, np. że ktoś sobie tego życzy, że inni też przystępują, lecz dla Jezusa Chrystusa i dla dobra swej duszy.

Jeżeli nie poczuwamy się do grzechu ciężkiego spowiedź przed Komunią św. nie jest konieczna. Kto zatem praktykuje miesięczną spowiedź, a nie poczuwa się do grzechu ciężkiego, może bez obawy przynajmniej w niedzielę i święta przystępować do Komunii św. Niedzielna Komunia św. będzie drogą do Komunii św. częstszej - codziennej.

Obrzędy przy Komunii św. Przed Komunią św. ministrant w imieniu wiernych odmawia po łacinie spowiedź powszechną. W tym czasie przystępujący do Komunii św. winni wzbudzić żal za grzechy i również odmówić spowiedź powszechną.

Po spowiedzi powszechnej ministranta kapłan zwraca się do wiernych i mówi: "Niech się nad wami zlituje Bóg Wszechmogący, niech wam daruje grzechy i doprowadzi do żywota wiecznego. Amen"

"Zmiłowania, przebaczenia i odpuszczenia grzechów waszych niechaj wam udzieli Wszechmogący i Miłosierny Pan. Amen" Przy tych słowach należy przeżegnać się. Następnie kapłan zwraca się do wiernych z Hostią św. i mówi: "Oto Baranek Boży, który gładzi grzechy świata. Panie, nie jestem godzien, abyś wszedł do przybytku serca mojego, ale rzeknij tylko słowo, a będzie zbawiona dusza moja". Przystępujący do Komunii św. przyklękają, uderzają się w piersi i mówią trzykrotnie: "Panie, nie jestem godzien..." Wreszcie kapłan podaje Hostię św i mówi: "Ciało Pana naszego Jezusa Chrystusa niechaj strzeże duszy twojej na żywot wieczny. Amen".

(Cz. 3, II. 4 Komunia św., s.119-120)

344. W jaki sposób powinniśmy przygotować do Komunii św. naszą duszę?

Duszę naszą powinniśmy przygotować do Komunii św. w następujący sposób:
1. być w stanie łaski,
2. mieć czystą intencję zjednoczenia się z Jezusem Chrystusem,
3. wzbudzić miłość do Boga i uświadomić sobie, że w Komunii św. przyjmujemy samego Boga.

Najlepszym przygotowaniem do Komunii św. jest uczestniczenie we Mszy św., modlitwa i praca nad doskonaleniem moralnym życia.

Grzechy powszednie nie są przeszkodą do przyjęcia Komunii św. Należy jednak przed Komunią św. za nie żałować, by w należytym usposobieniu i z jak największą korzyścią przyjąć Komunię św.

(Cz. 3, II. 4 Komunia św., s.119)

343. Jak powinniśmy przygotować się do przyjęcia Komunii św.?

Do Komunii św. powinniśmy przygotowywać tak duszę naszą jak i ciało.


(Cz. 3, II. 4 Komunia św., s.119)

342. Jakie łaski daje nam Komunia św.?

Komunia św. daje nam następujące łaski:
1. łączy nas najściślej z Chrystusem i pomnaża łaskę uświęcającą,
2. osłabia w nas złe skłonności, dodaje nam siły i ochoty do dobrego,
3. oczyszcza nas z grzechów powszednich, a chroni od grzechów śmiertelnych,
4. zapewnia nam chwalebne zmartwychwstanie i szczęśliwość wieczną.

***
Przygotowanie do Komunii św. Komunię św. należy przyjmować w stanie łaski, tj. bez grzechu ciężkiego. Kto odważyłby się świadomie przyjąć Komunię św. niegodnie, tj. w grzechu ciężkim, popełniłby grzech świętokradztwa.

"Tak więc ktokolwiek by pożywał ten chleb albo pił kielich Pański niegodnie, winien będzie Ciała i Krwi Pańskiej... Kto bowiem pożywa i pije niegodnie, potępienie dla siebie spożywa i pije, nie bacząc na Ciało Pańskie". (I Kor. 11,27-29)

(Cz. 3, II. 4 Komunia św., s.118-119)