341. W jakich słowach kazał Jezus Chrystus pożywać Ciało i Krew Najświętszą?

Jezus Chrystus kazał nam pożywać Ciało i Krew Najświętszą mówiąc: "Jeślibyście nie pożywali Ciała Syna Człowieczego i nie pili Krwi Jego nie będziecie mieli życia w sobie". (Jan 6,54).

***
W Komunii św. przyjmujemy nie tylko Ciało Jezusa Chrystusa, ale także i Krew Jego, bo w każdej Hostii i w każdej cząstce Hostii św. jest cały Jezus Chrystus żywy z Ciałem i Krwią  swoją. Kościół rzymsko - katolicki udziela wiernym Komunii św. pod jedną postacią chleba, bo pod jedną postacią przyjmujemy całego Jezusa Chrystusa żywego, a więc z Ciałem i Krwią, i Bóstwem Jego. Sam Jezus uczy: "Kto pożywa tego chleba, żyć będzie na wieki". (Jan 6,59). Pod postacią wina łatwiej może ulec Najśw. Sakrament nieuszanowaniu przez rozlanie. Ponadto Komunię św. pod postacią wina trudniej byłoby przechowywać i rozdzielać.

Komunię św. nakazał Kościół przyjmować przynajmniej raz w roku w czasie wielkanocnym (IV przykazanie kościelne) i w niebezpieczeństwie śmierci.

 (Cz. 3, II. 4 Komunia św., s.118)

340. Co nazywamy Komunią św.?

Komunią św. nazywamy przyjęcie Ciała i Krwi Jezusa Chrystusa pod postaciami chleba i wina na posiłek duszy.

(Cz. 3, II. 4 Komunia św., s.118)

339. Co czyni kapłan w czasie Komunii św.?

W czasie Komunii św. kapłan spożywając Ciało i Krew Jezusa Chrystusa pod postaciami chleba i wina , łączy się ze Zbawicielem.

***
Kościół zachęca wiernych, żeby za przykładem pierwszych chrześcijan przystępowali do Komunii św. w czasie Mszy św.

Obrzędy Mszy św. Część przygotowawcza czyli Msza katechumenów.

Na początku Mszy św. kapłan odmawia na przemian z ministrantami Psalm 42 i spowiedź powszechną u stóp ołtarza. Ministranci odpowiadają w imieniu wszystkich wiernych, więc wszyscy powinni wówczas przepraszać Boga za swoje grzechy i wzbudzać akt żalu. Następnie kapłan idzie do mszału po stronie Lekcji i czyta początek Mszy św., czyli Introit, który kończy dziewięciokrotną prośbą o zmiłowanie do Trójcy św. (3 Kyrie elejson, 3 Chryste elejson, 3 Kyrie elejson). Ku uczczeniu Boga kapłan odmawia potem hymn anielski "Gloria in excelsis Deo" ("Chwała na wysokości Bogu"), pozdrawia wiernych słowami "Dominus vobiscum" ("Pan z wami") i wzywa do modlitwy "Oremus" ("Módlmy się"), po czym odmawia Kolekty, czyli modlitwy za wiernych zebranych, oraz czyta Lekcję z Pisma Świętego i Graduał. Po przeniesieniu Mszału na prawą stronę (według ramion krzyża ołtarza) czyta kapłan Ewangelię, a po niej na środku ołtarza wyznanie wiary: "Credo in unum Deum" ("Wierzę w jednego Boga"), czyli nicejsko-konstantynopolitański symbol wiary, ułożony na dwóch pierwszych Soborach w Nicei i w Konstantynopolu w IV wieku.

Właściwa Msza św. zaczyna się od przygotowania darów ofiarnych, czyli chleba i wina. To przygotowanie nazywamy Ofiarowaniem chleba i wina. Do wina dolewa kapłan parę kropel wody na znak, że natura Boska złączyła się w Jezusie Chrystusie z naturą ludzką. Po obmyciu rąk i odmówieniu Psalmu 25 i wezwaniu "Orate fratres" ("Módlcie się bracia") odmawia kapłan w imieniu wiernych Sekrety, czyli ciche modlitwy, a wreszcie wzywa wszystkich do dziękczynienia Bogu i omawia wspaniały hymn dziękczynienia, Prefację, która kończy się słowami: "Święty, Święty, Święty, Pan Bóg Zastępów. Pełne są niebiosa i ziemia chwały Twojej, Błogosławiony, który idzie w Imię Pańskie. Hosanna na wysokościach."

Teraz następuje główna część Mszy św. - Przeistoczenie. Kanon przed Podniesieniem obejmuje modlitwy za Kościół, za Ojca Świętego, Biskupa, Kapłanów i wszystkich wiernych oraz wspomnienie, czyli "Memento" za żywych, kapłan wymienia wtedy cicho tych, w których intencji odprawia Mszę św. Następuje Kanon podczas Przeistoczenia. Kapłan działa i mówi w imieniu samego Jezusa Chrystusa, Jego własnymi słowami i wśród głębokiego milczenia dokonuje przeistoczenia darów ofiarnych, to jest chleba i wina, w Ciało i Krew Jezusa Chrystusa. Podniesienie ma na celu ukazanie wiernym konsekrowanych, czyli przeistoczonych postaci, by wraz z kapłanem i Kościołem i oni ofiarowali Bogu Jego Boskiego Syna. Następuje teraz Kanon po Podniesieniu, w czasie, którego kapłan odmawia "Memento" za umarłych. Między Przeistoczeniem a komunią św. jest tzw. małe podniesienie kielicha wraz z Hostią i modlitwa "Pater Noster" ("Ojcze nasz"). Przygotowaniem do Komunii św. jest łamanie Hostii Przenajświętszej, wpuszczenie cząstko Jej do kielicha i trzy krótkie modlitwy przed komunia św. Teraz kapłan sam przyjmuje Komunię św. pod postacią chleba i wina, a następnie rozdaje Komunię św. wiernym, po czy, obmywa winem i wodą kielich i palce. Po wytarciu i ubraniu kielicha przechodzi do mszału, który ministrant przeniósł na stronę Lekcji, i odmawia krótką modlitwę zwaną Communio.

Na zakończenie Mszy św. kapłan odmawia w imieniu wiernych z mszału modlitwy Postcommunio, następnie zwraca się do zebranych i mówi: "Ite missa est" ("Idźcie, Msza jest skończona"), albo "Benedicamus Domine" ("Błogosławmy Panu"), lub we Mszy żałobnej "Requiescat in pace" ("Niech odpoczywa w pokoju"), na co ministrant odpowiada "Deo Gratias" ("Bogu niech będą dzięki") albo "Amen", a kapłan udziela wiernym błogosławieństwa. W Mszy żałobnej nie udziela się błogosławieństwa po Mszy św. Następnie kapłan przechodzi na stronę Ewangelii i odmawia początek Ewangelii św. Jana lub wyjątek z innej Ewangelii, na czym kończy się Msza św. We Mszy św. powinniśmy uczestniczyć pobożnie i modlitwy swoje łączyć z modlitwami kapłana odmawiającego Mszę św. Najlepszym i jedynie właściwym sposobem słuchania Mszy św. jest odmawianie z mszalnikatych samym modlitw, które odmawia kapłan, w ten sposób bierzemy rzeczywisty udział w Mszy św. poprzez piękne i głębokie słowa liturgii.

Przybory do mszy św. Mszę św. odprawia kapłan na poświęconym przez biskupa ołtarzu, w którym znajdują się relikwie świętych Męczenników. na ołtarzu musi znajdować się krzyż, świece i lniane obrusy.

Przy Mszy św. używa kapłan naczyń poświęconych: kielicha i pateny, okrytych welonem, bursą wraz z korporałem oraz palką i puryfikaterzem. Modlitwy mszalne zaś odmawia się z księgi zwanej mszałem.

Do Mszy św. kapłan przywdziewa następujące szaty liturgiczne: humerał. albę, pasek, manipularz, stułę i ornat.

Barwy szat liturgicznych: Biała - oznacza niewinność i radość. Szat tej barwy używa się w czasie uroczystości: ku czci Chrystusa, Matki Bożej, Aniołów i Świętych, którzy nie byli Męczennikami.

Czerwona- oznacza miłość. Szat tej barwy używa się w uroczystości: Zesłania Ducha Świętego, Święta Męki Pańskiej i Świętych Męczenników.

Zielona - oznacza nadzieję chrześcijańską. Szat tej barwy używa się w niedziele po Trzech Królach i po Zielonych Świątkach.

Fioletowa - oznacza pokorę i pokutę. Szat tej barwy używa się w czasie Adwentu, Wielkiego Postu, w Suche dni i Wigilie.

Różowa - oznacza radość w czasie pokuty. Używa się jej w trzecią niedzielę Adwentu i czwartą niedzielę Wielkiego Postu
.
Czarna - oznacza smutek i żałobę. Szat tej barwy używa się w Wielki Piątek, Dzień Zaduszny i w Mszach św. żałobnych.

Mszę św. odprawia się w języku łacińskim, ponieważ ten język pochodzi z Rzymu, Stolicy Namiestnika Chrystusowego, jest wykładnikiem jedności Kościoła katolickiego i nie ulega zmianie.

Według nauki Kościoła należycie uczestniczy we Mszy św. ten, kto przynajmniej duchowo przyjmuje Komunię św., jeśli nie może przyjąć jej rzeczywiście. Słowo Komunia oznacza zjednoczenie, w Komunii św. bowiem jednoczymy się z Jezusem Chrystusem.
Pierwsza Komunia św. odbyła się podczas Ostatniej Wieczerzy, kiedy Apostołowie z rąk samego Jezusa Chrystusa przyjęli Jego Ciało i Krew.

(Cz. 3, II. 4 Msza św., s.115-118)

338. Co czyni kapłan w czasie Przeistoczenia?

W czasie Przeistoczenia kapłan mocą władzy kapłańskiej danej mu przez Jezus Chrystus przemienia chleb i wino w Ciało i Krew Jezusa Chrystusa.

(Cz. 3, II. 4 Msza św., s.115)

337. Co czyni kapłan w czasie Ofiarowania?

W czasie Ofiarowania kapłan ofiarowanie Bogu chleb i wino i błogosławi je.

***
Wspólnie z kapłanem wierni składają Bogu w ofierze te dary i ofiarują samych siebie, swoje prace i cierpienia.

(Cz. 3, II. 4 Msza św., s.115)

336. Z ilu i z jakich części składa się Msza św.?

Msza św. składa się z części przygotowawczej, zwanej mszą katechumenów, i z części właściwej, zwanej mszą wiernych, która z kolei dzieli się na:
1. Ofiarowanie,
2. Przeistoczenie,
3. Komunię św.

(Cz. 3, II. 4 Msza św., s.115)

335. Komu składamy ofiarę Mszy św.?

Ofiarę Mszy św. składamy jedynie Bogu.

***
We Mszy św. ku czci Najśw. Maryi Panny, Aniołów i Świętych uwielbiamy również Boga, prosząc Go, aby przez zasługi Świętych udzielił nam swoich łask.

(Cz. 3, II. 4 Msza św., s.115)

334. W jakim celu odprawia się ofiarę Mszy św.?

Ofiarę Mszy św. odprawia się, aby:
1. Boga uwielbić,
2. Bogu podziękować za odebrane łaski,
3. Boga przebłagać za grzechy,
4. Boga poprosić o potrzebne łaski.

***
Cele te osiągnąć można również przez modlitwę, w sposób jednak mniej doskonały, bo przy Mszy św. sam Jezus Chrystus nie tylko z nami i za nas się modli, ale siebie samego za nas ofiarowuje.

(Cz. 3, II. 4 Msza św., s.115)

333. Za kogo odprawia się ofiara Mszy św.?

Ofiarę Mszy św. odprawia się za wszystkich katolików żywych i zmarłych.
W szczególny sposób korzystają z Mszy św.: kapłan, który ją odprawia, osoby, za które kapłan Mszę św. ofiarowuje, oraz wierni, którzy w niej biorą udział.

(Cz. 3, II. 4 Msza św., s.114)

332. Czym różni się ofiara Mszy św. od ofiary na krzyżu?

Ofiara Mszy św. różni się od ofiary na krzyżu tym, że na krzyżu ofiarował się Jezus Chrystus w sposób krwawy, a we Mszy św. ofiaruje się w sposób bezkrwawy przez ręce kapłana.

***
We wszystkich wyznaniach protestanckich nie ma Mszy św., bo pastorzy protestanccy nie mają święceń kapłańskich, nie mogą więc przemieniać chleba i wina w Ciało i Krew Jezusa Chrystusa.

(Cz. 3, II. 4 Msza św., s.114)

331. Co to jest Msza św.?

Msza św. jest to ofiara Nowego Testamentu, w której Pan Jezus pod postaciami chleba i wina ofiaruje się za nas Swojemu Ojcu.

***
Już Abel, Noe, Abraham i Melchizedech rozumieli to, że należy Bogu składać ofiary, aby Mu okazać cześć i wdzięczność. W tym celu zabijali i palili zwierzęta (ofiary krwawe), albo zboże i inne rzeczy (ofiary bezkrwawe), a przy tym modlili się do Boga.

Bóg nauczał Żydów przez Mojżesza, jakie mają składać ofiary. Ofiary Starego Zakonu były tylko obrazem przyszłej ofiary Syna Bożego i jednały łaskę Bożą tym ludziom, którzy je składali z wiarą w przyszłego Mesjasza.

Prawdziwie godną majestatu Bożego ofiarę złożył Bogu Ojcu dopiero Syn Boży na krzyżu w sposób krwawy, a w każdej Mszy św., począwszy od pierwszej ofiary wielkoczwartkowej, składa ją przez ręce kapłana w sposób bezkrwawy pod postacią chleba i wina. Osobliwą zapowiedzią Mszy św, była ofiara Melchizedecha jako ofiary chleba i wina. Dlatego Dawid mówi o Mesjaszu: "Ty jesteś kapłanem na wieki według obrządku Melchizedecha" (Ps. 109,4).

(Cz. 3, II. 4 Msza św., s.114)

330. W jakim celu ustanowił Jezus Chrystus Najśw. Sakrament?

Jezus Chrystus ustanowił Najśw. Sakrament, aby:
1. ustawicznie z nami przebywać,
2. ofiarować się za nas we Mszy św.,
3. być pokarmem dla dusz naszych w Komunii św.

***
Ponieważ Chrystus przebywa z nami ustawicznie, należy odwiedzać Go jak najczęściej i szukać u Niego pomocy i pociechy.

Najśw. Sakrament przechowywany jest na ołtarzu w tabernakulum, przed którym i w dnie i w nocy płonie wieczna lampka. Gdy przechodzimy przed zamkniętym tabernakulum przyklękamy.

Gdy Najśw. Sakrament jest wystawiony na widok publiczny w puszce lub monstrancji klękamy oddając głęboki pokłon.

Dziesiątego dnia po Zielonych Świątkach, tj. we czwartek po niedzieli św. Trójcy, Kościół obchodzi Uroczystość Bożego Ciała ku szczególnemu uczczeniu Jezusa Chrystusa w Najśw. Sakramencie. Podczas Mszy św. w uroczystość Bożego Ciała chór śpiewa hymn ułożony przez św. Tomasza z Akwinu: "Salva Sion Salvatorem" ("Chwal Syjonie Zbawiciela"). Przy końcu ostatniej zwrotki tego hymnu kapłan udziela błogosławieństwa Najśw. Sakramentem. Po Mszy św. idzie uroczysta procesja z najśw. Sakramentem do czterech ołtarzy, a lud śpiewa pieśni eucharystyczne. Przy każdym ołtarzu śpiewa kapłan początek jednej z czterech Ewangelii. Procesja kończy się hymnem "Te Deum laudamus" ("Ciebie Boże chwalimy") i błogosławieństwem Najśw. Sakramentem.

Uroczyste nabożeństwa ku czci Najśw. Sakramentu odprawiają się przez osiem następnych dni, czyli oktawę Bożego Ciała, rano i po południu. W ósmy dzień oktawy Bożego Ciała kapłan poświęca wianki ziół polnych. Procesja poranna i popołudniowa kończy się hymnem eucharystycznym św. Tomasza z Akwinu "Tantum ergo Sacramentum" ("Przed tak wielkim Sakramentem").

W pierwszy piątek po oktawie Bożego Ciała przypada uroczystość Najśw. Serca Pana Jezusa. W wielu kościołach parafialnych i klasztorach odprawia się w pierwszy piątek miesiąca uroczyste nabożeństwo ku czci Najśw. Serca Pana Jezusa, a wierni tłumnie przystępują do Komunii św. W myśl wielkiej obietnicy Jezusa danej św. Małgorzacie Alacoque, czcicielce Najśw. Serca Pana Jezusa, przystępując przez dziewięć pierwszych piątków do Komunii św., zaskarbią sobie łaskę uświęcającą i opiekę Najśw. Serca Jezusa na ostatnie chwile życia.

Cały miesiąc czerwiec poświęcony jest ku czci Najśw. Serca Pana Jezusa.Głęboka cześć i miłość ku Najśw. Serca Pana Jezusa w Najśw. Sakramencie pomnaża naszą miłość Boga i bliźniego.

(Cz. 3, II. 4 Tajemnica Przeistoczenia, s.113-114)

329. Kiedy biskupi i kapłani przemieniają chleb i wino w Ciało i Krew Jezusa Chrystusa?

Biskupi i kapłani przemieniają chleb i wino w Ciało i Krew Jezusa Chrystusa podczas Mszy św., gdy nad chlebem i winem wymawiają słowa Jezusa Chrystusa: "To jest Ciało Moje", "To jest Krew Moja".

***
Biskupi i kapłani dokonują Przeistoczenia chleba i wina na Ołtarzu, dlatego Ciało i Krew Jezusa Chrystusa nazywamy Najśw. Sakramentem Ołtarza.
W Najśw. Sakramencie nawet pod najmniejszą cząsteczką chleba i wina jest obecny Jezus Chrystus żywy z Ciałem i Krwią, z bóstwem i człowieczeństwem swoim. Gdy kapłan łamie Hostię, łamie tylko postać chleba, a nie Ciało Jezusa Chrystusa. Podobnie, gdy kapłan rozdaje Komunię św. wielu ludziom, rozdaje tylko jednego Jezusa. Gdy postacie chleba i wina ulegają zniszczeniu, np. w jakiś czas po przyjęciu Komunii św., przestaje być Jezus pod nimi obecny.

(Cz. 3, II. 4 Tajemnica Przeistoczenia, s.112-113)

328. Jaką władzę dał Jezus Chrystus Apostołom, mówiąc: "To czyńcie na Moją pamiątkę"?

W słowach "To czyńcie na Moją pamiątkę" (Łuk. 22,19) udzielił Chrystus Apostołom władzy kapłańskiej, tj. władzy przemieniania chleba i wina w Jego Ciało i Krew.

***
Władza przemieniania chleba i wina w Ciało i Krew Jezusa Chrystusa przeszła od Apostołów na biskupów i kapłanów.

(Cz. 3, II. 4 Tajemnica Przeistoczenia, s.112)

327. Co pozostaje z chleba i wina po Przeistoczeniu?

Po Przeistoczeniu z chleba i wina pozostają zewnętrzne postacie tj. wielkość, wygląd, kształt, barwa, smak oraz zapach chleba i wina.

***
Po owych słowach Chrystusa nie zauważyli Apostołowie żadnej zmiany, widzieli chleb i wino, jednak uwierzyli, że mają przed sobą prawdziwe Ciało i Krew Jezusa Chrystusa. Chrystus przebywa pod postacią pokarmu i napoju, abyśmy Go mogli przyjąć jako posiłek dla naszej duszy.

Kościół zawsze nauczał, że w Najśw. Sakramencie jest obecny i żywy Jezus Chrystus. Św. Jan Chryzostom (IV wiek) mówi, że nie mamy powodu zazdrościć tym , którzy żyli za czasów Chrystusa, bo ten sam Jezus Chrystus jest także i teraz obecny w Najśw. Sakramencie.

(Cz. 3, II. 4 Tajemnica Przeistoczenia, s.112)

326. W co przemienił się chleb i wino mocą słów Jezusa Chrystusa: "To jest Ciało Moje", "To jest Krew Moja"?

Mocą słów Jezusa Chrystusa: "To jest Ciało Moje", "To jest Krew Moja", chleb przemienił się w Jego Ciało, a Wino przemiło się w prawdziwą Jego Krew.
Przemianę tę nazywamy Tajemnicą Przeistoczenia.

(Cz. 3, II. 4 Ustanowienie Najświętszego Sakramentu, s.111)

325. W jaki sposób ustanowił Jezus Chrystus Najświętszy Sakrament?

Jezus Chrystus ustanowił Najświętszy Sakrament w następujący sposób: wziął chleb, błogosławił, łamał i dawał uczniom swoim mówiąc: "Bierzcie i jedzcie, to jest Ciało Moje". (Mat. 26,26). "Pijcie z tego wszyscy. To jest bowiem Krew Moja Nowego Testamentu, która za wielu wylana będzie na odpuszczenie grzechów". (Mat. 26,27,28). Następnie rozkazał Apostołom: "To czyńcie na Moją Pamiątkę". (Łuk. 22,19).

(Cz. 3, II. 4 Ustanowienie Najświętszego Sakramentu, s.111)

324. Kiedy Jezus Chrystus ustanowił Najświętszy Sakrament?

Jezus Chrystus ustanowił Najświętszy Sakrament podczas Ostatniej Wieczerzy w Wielki Czwartek.

(Cz. 3, II. 4 Ustanowienie Najświętszego Sakramentu, s.111)

323. Kiedy Jezus Chrystus obiecał ustanowić Najświętszy Sakrament?

Jezus Chrystus obiecał ustanowić Najśw. Sakrament po cudownym nakarmieniu pięciu tysięcy ludzi, gdy powiedział:
"Jam jest chleb żywy, który z nieba zstąpił; jeśliby kto pożywał tego chleba, żyć będzie na wieki, a chlebem, który Ja mu dam, jest Ciało Moje". (Jan 6,51)

(Cz. 3, II. 4 Istota Najświętszego Sakramentu, s.111)

322. Co to jest Najświętszy Sakrament?

Najświętszy Sakrament jest to prawdziwe Ciało i prawdziwa Krew Pana Jezusa pod postaciami chleba i wina.

(Cz. 3, II. 4 Istota Najświętszego Sakramentu, s.111)

321. Jakie szczególne łaski otrzymujemy w Sakramencie Bierzmowania?

W Sakramencie Bierzmowania otrzymujemy oprócz łaski uświęcającej siedem darów Ducha Świętego, a mianowicie:
1. dar mądrości,
2. dar rozumu,
3. dar umiejętności,
4. dar rady,
5. dar męstwa,
6. dar pobożności,
7. dar bojaźni Bożej.

Przez pierwsze cztery dary oświeca Duch Święty nasz rozum, a przez trzy ostatnie dary wzmacnia naszą wolę.

***
Dar mądrości sprawia, że umysł nasz łatwo przyjmuje prawdy objawione i znajduje w nich upodobanie.

Dar rozumu sprawia, że umysł nasz przenika treść prawd objawionych, tłumaczy je i daje nam prawdziwe zrozumienie słowa Bożego.

Dar umiejętności udoskonala naszą wiarę, dając nam poznać Boga przez poznanie świata i wszystkich rzeczy stworzonych.

Dar rady sprawia, że rozum praktycznie widzi i osądza w poszczególnych wypadkach, co należy czynić i jakich środków należy używać.

Dar męstwa wzmacnia naszą wolę dla przezwyciężenia trudności w pełnieniu dobra.

Dar pobożności skłania nas do oddawania czci Bogu należnej i napełnia nas ufnością względem Niego.

Dar bojaźni Bożej sprawia, że dzięki bojaźni opartej na szacunku, unikamy wszelkiej obrazy Boga.

Przed przyjęciem Sakramentu Bierzmowania trzeba poznać naukę o Duchu Świętym i o Sakramencie Bierzmowania, przystąpić do Sakramentu Pokuty i Komunii św. i w czasie obrzędu Bierzmowania modlić się gorąco o łaskę Ducha Świętego i być obecnym aż do udzielania błogosławieństwa. Po Bierzmowaniu zaś należy podziękować Duchowi Świętemu za otrzymane dary i przyrzec Mu, że chcemy żyć i umierać jak dobrzy katolicy.

"Pracuj jak dobry żołnierz Jezusa Chrystusa". (II. Tym. 2,3).

Obrzędy Sakramentu Bierzmowania odbywają się w następujący sposób: biskup wznosi ręce nad przystępującymi do tego Sakramentu i modli się o siedem darów Ducha Świętego, po czym kładzie każdemu z bierzmowanych rękę na głowie i czyniąc Krzyżmem św. na jego czole znak krzyża św. mówi: "Znaczę cię znakiem krzyża i umacniam Krzyżmem zbawienia w imię Ojca i Syna i Ducha Świętego. Amen", następnie dotyka jego policzka mówiąc: "Pokój z tobą", co jest znakiem pasowania na żołnierza Chrystusowego. Na zakończenie ceremonii biskup udziela błogosławieństwa wszystkim biorącym udział w obrzędzie. Krzyżmo św. jest mieszaniną oliwy i balsamu. Oliwa jest symbolem łaski i umocnienia, balsam zaś - łaski cnotliwego życia. Kościół wymaga, aby przy bierzmowaniu był obecny świadek, którym może być tylko katolik.

(Cz. 3, II. 3 Dary Ducha Świętego, s.110-111)

320. Jakie łaski daje Sakrament Bierzmowania?

Sakrament Bierzmowania:
1. pomnaża łaskę uświęcającą,
2. pozostawia na duszy niezatarte znamię wyznawcy Chrystusowego,
3. obdarza szczególnymi łaskami Ducha Świętego, abyśmy wiarę naszą mężnie wyznawali, według niej żyli i jej bronili.


(Cz. 3, II. 3 Łaski udzielane przy Sakramencie Bierzmowania, s.109)

319. W jaki sposób udziela biskup Sakramentu Bierzmowania?

Biskup udziela Sakramentu Bierzmowania w następujący sposób: kładzie rękę na głowie każdego z osobna i namaszcza jego czoło Krzyżmem św. mówiąc: "Znaczę się znakiem krzyża i umacniam cię Krzyżmem zbawienia w imię Ojca i Syna i Ducha Świętego. Amen".


(Cz. 3, II. 3 Istota Sakramentu Bierzmowania, s.109)

318. Kto udziela Sakramentu Bierzmowania?

Sakramentu Bierzmowania udziela w zasadzie biskup, a w nadzwyczajnych wypadkach kapłan, któremu władza kościelna dała pozwolenie.
Ojciec św. udziela tej władzy kapłanom zwyczajnym, misjonarzom oraz niektórym kapłanom zarządzającym diecezją.
Ostatni dekret Ojca św. pozwala księżom proboszczom udzielać Sakramentu Bierzmowania ciężko chorym, jeśli tego Sakramentu jeszcze nie przyjęli.

(Cz. 3, II. 3 Istota Sakramentu Bierzmowania, s.109)

317. Co to jest Bierzmowanie?

Bierzmowanie jest to Sakrament, w którym Duch Święty umacnia chrześcijanina, aby swoją wiarę mężnie wyznawał, bronił jej i według niej żył. Sakrament Bierzmowania nie jest koniecznie potrzebny do zbawienia, ale kto może, a nie chce go przyjąć, grzechy, bo lekceważy Sakrament św., który Jezus Chrystus ustanowił dla naszego zbawienia.

 (Cz. 3, II. 3 Istota Sakramentu Bierzmowania, s.109)

316. Jakie przyrzeczenia składamy przy Chrzcie św.?

Przy Chrzcie św.:
1. wyrzekamy się szatana i spraw jego, czyli grzechów,
2. przyrzekamy wierzyć we wszystko, co Bóg objawił.

***
Rodzice chrzestni składają obietnice w zastępstwie dzieci. Są oni ze swymi dziećmi chrzestnymi duchowo spokrewnieni.

Obrzędy Chrztu św. odbywają się w następujący sposób: rodzice chrzestni zatrzymują się z dzieckiem w przedsionku kościoła, bo nie należy ono jeszcze do Kościoła katolickiego.

Na wstępie ceremonii Chrztu św. kapłan pyta: "Czego żądacie od Kościoła Bożego?" Rodzice chrzestni odpowiadają: "Wiary". Kapłan: "Wiara co ci daje?" Odpowiedź: "Żywot wieczny". Kapłan: "Jeżeli chcesz wejść do żywota wiecznego, chowaj przykazania"...

Następnie kapłan trzykrotnie tchnie na twarz dziecka i znaczy je znakiem krzyża św., kładzie też rękę na jego głowie na znak, że Kościół bierze je odtąd pod swoja opiekę. Daje mu do ust szczyptę soli na znak, by się strzegło grzechu, zaklina ducha złego, by mu nie szkodził, i wprowadza je do kościoła - po drodze rodzice chrzestni odmawiają: "Wierzę w Boga Ojca" i "Ojcze nasz". Przy chrzcielnicy kapłan dotyka nosa i uszu dziecka mówi: "Effeta" tj. "Otwórz się". Potem kapłan pyta: "Odrzekasz się ducha złego?" Odpowiedź: "Odrzekam". Kapłan namaszcza dziecko na piersiach i na plecach olejem katechumenów i pyta: "Wierzysz w Boga Ojca Wszechmogącego, Stworzyciela nieba i ziemi?" Odpowiedź: "Wierzę". Kapłan: "Wierzysz e Jezusa Chrystusa?" Odpowiedź: "Wierzę". "Wierzysz w Ducha Świętego?" Odpowiedź: "Wierzę". Teraz dokonuje kapłan właściwego Chrztu św. polewając trzykrotnie ruchem w kształcie krzyża głowę chrzczonego wodą chrzcielną i mówi równocześnie słowa: "NN ja ciebie chrzczę w Imię Ojca i Syna i Ducha Świętego:, a ojciec i matka chrzestni kładą na nim rękę na znak, że je przyjmują w opiekę.

Po chrzcie kapłan namaszcza czubek głowy dziecka Krzyżmem św. przypominając mu, że jest dzieckiem Boga, i wkłada na jego głowę białą szatę, symbol łaski uświęcającej, którą na Chrzcie św. otrzymał. W końcu wręcza rodzicom zapaloną świecę zachęcając nowo ochrzczonego by strzegł nieskalaności swej duszy.

Obietnice złożone przy Chrzcie św. odnawiamy przy pierwszej Komunii św.

(Cz. 3, II. 2 Przyrzeczenie składane przy Chrzcie św., s.108)

315. Jakich łask udziela Chrzest św.?

Chrzest św. udziela następujących łask:
1. odpuszcza grzech pierworodny i wszystkie grzechy uczynkowe przed Chrztem popełnione,
2. odpuszcza karę wieczną i całą karę doczesną,
3. daje łaskę uświęcającą i prawo do łask uczynkowych, potrzebnych do życia chrześcijańskiego (łaska sakramentalna),
4. pozostawia na duszy niezatarte znamię chrześcijaństwa i wprowadza do Kościoła katolickiego.

 (Cz. 3, II. 2 Łaski udzielane przez Chrzest św., s.107)

314. W jaki sposób udziela się Chrztu św.?

Chrztu św. udziela się przez trzykrotne polanie głowy chrzczonego wodą święconą lub zwyczajnie, mówiąc: "N. N. ja ciebie chrzczę w imię Ojca i Syna i Ducha Świętego".
Dzieci przedwcześnie urodzone lub chorowite, którym grozi śmierć, należy ochrzcić bezzwłocznie nie oczekując na uroczysty obrzęd Chrztu św., który musi być dopełniony później. W takich wypadkach każdy może dokonać Chrztu św. zwykłą wodą, wymawiając następujące słowa sakramentalne: "N. N. ja ciebie chrzczę w Imię Ojca i Syna i Ducha Świętego".

 (Cz. 3, II. 2 Istota Chrztu św., s.107)

313. Kto udziela Sakramentu Chrztu?

Biskup, kapłan lub diakon udzielają zwykle Chrztu św., lecz w nagłej potrzebie może ochrzcić każdy człowiek.

 (Cz. 3, II. 2 Istota Chrztu św., s.107)

312. Kiedy Chrystus ustanowił Chrzest?

Chrystus ustanowił Chrzest po swoim Zmartwychwstaniu, gdy powiedział do Apostołów:
"Idąc tedy nauczajcie wszystkie narody, chrzcząc je w imię Ojca i Syna i Ducha Świętego". (Mat. 28,19)

 (Cz. 3, II. 2 Istota Chrztu św., s.107)

311. Dlaczego Chrzest św. jest najpotrzebniejszym Sakramentem?

Chrzest św. jest najpotrzebniejszym Sakramentem, bo bez Chrztu św. nie można być zbawionym.
"Kto uwierzy i ochrzci się zbawion będzie, a kto nie uwierzy będzie potępiony". (Mar. 16,16).

***
Chrzest z wody może być zastąpiony Chrztem krwi albo Chrztem pragnienia. Chrzest krwi jest wówczas, gdy człowiek nieochrzczony oddaje życie za wiarę chrześcijańską (np. dzieci betlejemskie). Chrzest pragnienia uzyskuje ten, kto chce Sakrament Chrztu przyjąć, a nie ma możliwości być ochrzczonym, kto nie o Chrzcie, ale miłuje Boga całym sercem i jest gotów uczynić wszystko, czego Bóg żąda dla zbawienia duszy.
Nie wszyscy więc, którzy nie przyjęli Sakramentu Chrztu, będą odrzuceni przez Boga, może bowiem ktoś nie należeć zewnętrznie do Kościoła, a należeć wewnętrznie, czyli duchowo.

 (Cz. 3, II. 2 Istota Chrztu św., s.107)

310. Dlaczgo Chrzest św. jest pierwszym Sakramentem?

Chrzest św. jest pierwszym Sakramentem, gdyż przez Chrzest rodzimy się dla życia nadprzyrodzonego, zdobywając zdolność uczestniczenia w dalszym życiu sakramentalnym Kościoła.
Przed Chrztem nie można żadnego Sakramentu ważnie przyjąć.

 (Cz. 3, II. 2 Istota Chrztu św., s.106)

309. Co to jest Chrzest św.?

Chrzest św. jest to pierwszy i najpotrzebniejszy Sakrament, który gładzi grzech pierworodny, daje nam życie nadprzyrodzone i czyni nas członkami Kościoła katolickiego.
"Jeśli się kto nie odrodzi z wody i z Ducha Świętego, nie może wnijść do Królestwa Bożego". (Jan 3,5)

***
Chrzest św. jest Sakramentem bo
1) ustanowił go Chrystus,
2) jest znakiem widzialnym,
3) daje łaskę Bożą.
Te trzy czynniki muszą być w każdym Sakramencie. Przez narodzenie otrzymujemy życie naturalne, a przez Chrzest św. życie nadprzyrodzone i zdolność do przyjmowania innych Sakramentów św.

 (Cz. 3, II. 2 Istota Chrztu św., s.106)

308. Jak powinniśmy przyjmować Sakramenty św.?

Sakramenty św. powinniśmy przyjmować pobożnie i z należytym przygotowaniem.

***
Sakramenty św. udzielają nam łaski na mocy ustanowienia sakramentu samego Jezusa Chrystusa. Ten kto niegodnie przyjmuje Sakramenty św. popełnia ciężki grzech świętokradztwa.

 (Cz. 3, II. 1 Rodzaje Sakramentów, s.106)

307. Które Sakramenty można przyjmować tylko raz w życiu?

Raz w życiu można przyjmować Sakrament Chrztu, Bierzmowania i Kapłaństwa, bo pozostawiają one na duszy niezatarte znamię, czyli charakter sakramentalny.

***
Sakrament Chrztu pozostawia na duszy znamię chrześcijanina, Bierzmowanie - znamię rycerza Chrystusowego, a Kapłaństwo znamię kapłana Chrystusowego, czyli pośrednika między Bogiem a ludźmi.

 (Cz. 3, II. 1 Rodzaje Sakramentów, s.106)

306. Jak dzielimy Sakramenty św.?

Sakramenty św. dzielimy na Sakramenty żywych i umarłych oraz na takie, które można przyjmować jednorazowo lub kilkakrotnie.
Sakramentami umarłych jest Chrzest i Pokuta. Sakramenty te nazywamy Sakramentami umarłych dlatego, że przyjmujemy je zazwyczaj w stanie grzechu ciężkiego, który jest śmiercią duszy.
Pozostałe pięć Sakramentów św. są to tak zwane Sakramenty żywych, bo możemy je przyjmować tylko w stanie łaski uświęcającej.

 (Cz. 3, II. 1 Rodzaje Sakramentów, s.105-106)

305. Ile Sakramentów ustanowił Chrystus?

Chrystus ustanowił siedem Sakramentów: Chrzest, Bierzmowanie, Najświętszy Sakrament, Pokuta, Ostatnie namaszczenie, Kapłaństwo i Małżeństwo.

***
Skutek Sakramentów św. wynika z ustanowienia Chrystusa, a nie zależy od tego, czy kapłan, który Sakramentu udziela jest w stanie łaski uświęcającej.
Podobnie jak lekarz, choćby sam był chory, może uleczyć pacjenta.

(Cz. 3, II. 1 Określenie Sakramentu, s.105)

304. Co jest potrzebne, aby Sakrament był ważny?

Do ważności Sakramentu potrzeba, aby udzielający go w intencji czynienia tego, co Kościół czyni, użył właściwych dla danego Sakramentu słów i materii, które stanowią znak widzialny Sakramentu.

***
Materię Sakramentu stanowią: woda, olej itp. Słowa, czyli forma Sakramentu jest to formuła, którą udzielający wypowiada jednocześnie z użyciem materii.

(Cz. 3, II. 1 Określenie Sakramentu, s.105)

303. Co to jest Sakrament?

Sakrament jest to znak widzialny, który z ustanowienia Pana Jezusa daje nam łaskę Bożą.
Do istoty zatem każdego Sakramentu należy:
1. że jest ustanowiony przez Chrystusa,
2. że jest znakiem widzialnym,
3. że daje łaskę Bożą.
 
(Cz. 3, II. 1 Określenie Sakramentu, s.105)