189. Kto grzeszy przesadą nadziei?

Przesadną nadziei grzeszy ten, kto:
1. zuchwale grzeszy w nadziei miłosierdzia Bożego,
2. lekkomyślnie naraża swą duszę na niebezpieczeństwo grzechu lub swe zdrowie i życie na niebezpieczeństwo śmierci w nadziei, że go Bóg wyratuje,
3. świadomie wierzy, że może być zbawiony przez Boga bez swego wysiłku.

(Cz. 2, I. 1 Nadzieja, s.65)

188. Kto grzeszy brakiem nadziei chrześcijańskiej?

Brakiem nadziei chrześcijańskiej grzeszy ten, kto:
1. na widok swych grzechów rozpacza lub popada w zwątpienie o miłosierdziu Bożym,
2. narzeka na zrządzenie Boskie lub przestaje się modlić, gdy go Bóg rychło nie wysłuchuje,
3. świadomie nie ufa, że Bóg może dać łaskę potrzebną dla zbawienia duszy.

(Cz. 2, I. 1 Nadzieja, s.64)

187. Czego powinniśmy spodziewać się od Boga?

Od Boga powinniśmy spodziewać się pomocy we wszystkich potrzebach, szczególnie zaś łaski i odpuszczenia grzechów w życiu doczesnym, a po śmierci wiecznego zbawienia.

(Cz. 2, I. 1 Nadzieja, s.64)

186. Dlaczego powinniśmy zawsze i wszędzie ufać Bogu?

Powinniśmy zawsze ufać Bogu, bo:
1. Bóg jest wszechmocny, więc wszystko nam dać może,
2. jest miłosierny, więc chce nam dopomóc,
3. jest wierny w obietnicach swoich, więc da nam to, co nam dać obiecał.

„Proście, a będzie wam dane: szukajcie, a znajdziecie; kołaczcie, a będzie wam otworzone”. (Łuk. 11, 9).
Jezus Chrystus wysłużył nam męką i śmiercią wszystkie łaski, każe tylko prosić o nie z ufnością.

(Cz. 2, I. 1 Nadzieja, s.64)

185. Co to jest nadzieja?

Nadzieja jest to cnota nadprzyrodzona, która sprawia, że w oparciu o wszechmoc, dobroć i wierność Boga z ufnością oczekujemy zbawienia i łask potrzebnych do jego osiągnięcia.
„Albowiem nadzieją jesteśmy zbawieni”. (Rzym. 8, 24).

(Cz. 2, I. 1 Nadzieja, s.64)

184. Co powinniśmy czynić, aby nie utracić i nie osłabić swej wiary?

Aby nie utracić i nie osłabić swej wiary powinniśmy:
1. pogłębiać swą wiedzę religijną przez naukę religii, słuchanie kazań oraz studiowanie literatury religijnej,
2. pokusy przeciw wierze oddalać wzbudzając akt wiary,
3. w życiu stosować się do przykazań Bożych i praw kościelnych.

W rozmowach z ludźmi niewierzącymi należy dawać świadectwo prawdziwej treści wiary katolickiej.

(Cz. 2, I. 1 Wiara, s.63-64)

183. Kto grzeszy zabobonem?

Zabobonem grzeszy ten, kto wbrew Objawieniu Bożemu i nauce Kościoła rzeczom stworzonym przypisuje siłę nadprzyrodzoną, której nie mają.

***
Może zatem grzeszyć zabobonem ten, kto np. wierzy ślepo w liczbę 13, w sny, w gusła, we wróżenie z kart, bo te rzeczy nie mają siły nadzwyczajnej ani z natury, ani z ustanowienia Bożego, ani wskutek modlitw kościoła. Może grzeszyć również ten, kto używa „cudownych” modlitw, przepisuje i rozpowszechnia rzekome „listy z nieba”, ucieka się do guślarzy, znachorów, zamawiaczy itp.

Zabobonem grzeszy także ten, kto organizuje seanse spirytystyczne i bierze w nich udział, uprawia tzw. czarną magię lub czarnoksięstwo, to znaczy przy pomocy szatana chce czegoś niezwykłego dokonać albo przepowiadać przyszłość (wróżbiarstwo). Grzechem przeciwko wierze jest również przypisywanie człowiekowi przymiotów i właściwości Boskich.

(Cz. 2, I. 1 Wiara, s.63)

182. Kto grzeszy przeciwko wierze?

Przeciw wierze grzeszy ten, kto:
1. nie wierzy w Boga i prawdy, które Bóg objawił, albo jak np. heretycy, niektóre prawdy wiary odrzuca (brak wiary powszechnej).
2. wątpi w prawdy wiary i nie stara się odnaleźć i przyjąć prawdy (brak wiary mocnej),
3. ukrywa swą wiarę wtedy, kiedy powinien ją ujawnić (brak wiary stałej).

***
Katolik winien mieć szacunek dla każdej wiary płynącej z czystych pobudek, równocześnie jednak powinien podkreślać, że tylko wiara katolicka, jest prawdziwa.
Kto odrzuca jakąś prawdę chrześcijańską, chociaż wierzy, że Bóg ją objawił, grzeszy przeciwko Duchowi Świętemu.

(Cz. 2, I. 1 Wiara, s.63)

181. Jaka powinna być nasza wiara?

Nasza wiara powinna być powszechna, mocna, stała i żywa. Nie wolno odrzucać żadnej prawdy wiary objawionej przez Boga, bo Bóg nie może się mylić ani też wprowadzać w błąd. Gdy wierzymy we wszystko, co Bóg objawił mamy wiarę powszechną.
Nie wolno dobrowolnie wątpić, czyli myśleć, że może być inaczej, niż Bóg naucza. Kto wierzy bez wątpienia, ma wiarę mocną.
Nie wolno wstydzić się wiary ani też jej się wyrzekać. Kto się wiary nie wyrzeka ani jej się nie wstydzi, ma wiarę stałą.
Najważniejszą zaś jest rzeczą to, byśmy według wiary żyli, wtedy wiara nasza będzie żywa.
„Tak i wiara, jeśliby nie miała uczynków, martwa jest sama w sobie.” (Jak. 2, 17).

(Cz. 2, I. 1 Wiara, s.62)

180. Kiedy powinniśmy naszą wiarę wyznawać przed ludźmi?

Wiarę powinniśmy wyznawać publicznie, ilekroć nasze milczenie albo brak jawnego, odważnego wyznania wiary powoduje pośrednio zaprzeczenie wiary, wzgardę religii, obrazę Boga czy zgorszenie bliźniego.

„A tego, kto by się zaparł Mnie przed ludźmi, zaprę się i Ja przed Ojcem moim, który jest w niebiesiach.” (Mat. 10, 33).
(Cz. 2, I. 1 Wiara, s.62)
 czytaj dalej

179. Dlaczego wiara jest konieczna do zbawienia?

Wiara jest do zbawienia koniecznie potrzebna, bo bez wiary nie można poznać Boga i uczcić Go należycie.

„Kto wierzy i ochrzci się, zbawion będzie, a kto nie uwierzy, będzie potępiony.” (Mar. 16, 16).
„Bez wiary bowiem nie podobna podobać się Bogu”. (Hebr. 11, 6).

(Cz. 2, I. 1 Wiara, s.62)
czytaj dalej

178. Co to jest wiara?

Wiara jest to cnota nadprzyrodzona, która z pomocą łaski sprawia, że przyjmujemy za prawdę to, co Bóg objawił, a Kościół do wierzenia podaje.

***
Prawdy objawione przyjmujemy nie tylko dlatego, że rozumem odkryliśmy ich wewnętrzną prawdę, ale przez wzgląd na powagę Boga objawiającego, który nie może się omylić ani w błąd wprowadzić. Prawdy zawarte w Objawieniu nie dają się udowodnić rozumowo, nie sprzeciwiają się jednak rozumowi. Wierzyć zatem po chrześcijańsku znaczy tyle, co pod wpływem światła i pobudzenia Bożego dawać posłuch słowu Bożemu.

(Cz. 2, I. 1 Wiara, s.61-62)
czytaj dalej

177. Kto grzeszy przeciwko pierwszemu przykazaniu Bożemu?

Przeciwko pierwszemu przykazaniu grzeszy ten, kto:
1. nie posiada wiary, nadziei i miłości ku Bogu,
2. nie modli się wcale lub modli się z dobrowolnym roztargnieniem i niedbale,
3. nie oddaje uszanowania osobom, rzeczom i miejscom poświęconym albo znieważa je, popełniając świętokradztwo,
4. sprzedaje lub kupuje wbrew prawu kościelnemu godności kościelne albo rzeczy poświęcone kultowi religijnemu, popełniając symonię.

„I wszedł Jezus do świątyni Bożej, i powyrzucał wszystkich sprzedających i kupujących w świątyni, a stoły bankierów i ławy sprzedawców gołębi poprzewracał”. (Mat. 21, 12).

(Cz. 2, I. 1 Nakaz wewnętrznej i zewnętrznej czci Boga, s.61)
czytaj dalej

176. Kiedy oodajemy Bogu najwyższą cześć w sposób zewnętrzny?

Oddajemy Bogu cześć najwyższą w sposób zewnętrzny, gdy:
1. bierzemy udział w Mszy św., modlitwach i obrzędach kościelnych,
2. oddajemy uszanowanie rzeczom świętym i poświęconym czci Bożej, np. Najśw. Sakramentowi, kościołom, krzyżom i obrazom świętym.

***
Wyrażamy cześć zewnętrzną Bogu wtedy, gdy przechodząc koło kościoła wstępujemy do niego, aby oddać cześć Jezusowi Chrystusowi w Najśw. Sakramencie, przed krzyżem odkrywamy głowę, klękamy przy spotkaniu kapłana niosącego Wiatyk, bierzemy udział w procesjach publicznych itp.

(Cz. 2, I. 1 Nakaz wewnętrznej i zewnętrznej czci Boga, s.61)
czytaj dalej

175. Kiedy czcimy Boga wewnętrznie?

Czcimy Boga wewnętrznie, gdy:
1. wierzymy w to, co Bóg objawił (cnota wiary),
2. ufamy silnie, że Bóg nam pomoże (cnota nadziei)
3. Boga miłujemy nade wszystko (cnota miłości),
4. modlimy się i żyjemy pobożnie (cnota pobożności i religijności).

***
Należy się jednak Bogu i cześć zewnętrzna, tym bardziej że człowiek społecznie winien czcić Boga i zewnętrznymi objawiamy czci Bożej pobudzić drugich do uwielbienia Boga.

(Cz. 2, I. 1 Nakaz wewnętrznej i zewnętrznej czci Boga, s.60-61)
czytaj dalej

174. Czego zabrania Bóg w pierwszym przykazaniu i jaki nakaz z tego przykazania wynika?

"Nie będziesz miał bogów
cudzych przede mną".

Bóg w pierwszym przykazaniu zabrania oddawać cześć bogom fałszywym i nakazuje czcić najwyższą czcią jedynego Boga.

***
W przykazaniu tym Bóg poucza, że On jeden jest Bogiem prawdziwym i Jego tylko należy czcić. Wzorem oddania Bogu czci najwyższej jest król Dawid w swych psalmach.
„Chwalcie dzieci Pana, chwalcie imię Pańskie”. (Ps. 112, 1).
Człowiek posiada ciało i duszę i dlatego ma czcić Boga nie tylko zewnętrznie, tj. ciałem, ale przede wszystkim duszą. Zapomnieli o tym faryzeusze i dlatego Jezus Chrystus mówił o nich:
„Lud ten czci mię wargami, ale serce ich daleko jest ode mnie”. (Mat. 15, 8)

(Cz. 2, I. 1 Nakaz wewnętrznej i zewnętrznej czci Boga, s.60)
czytaj dalej

173. Wymień Dziesięć przykazań Bożych.

Jam jest Pan Bóg twój:
1. Nie będziesz miał bogów cudzych przede mną.
2. Nie będziesz brał imienia Pana Boga twego nadaremno
3. Pamiętaj, abyś dzień święty święcił.
4. Czcij ojca twego i matkę swoją.
5. Nie zabijaj.
6. Nie cudzołóż.
7. Nie kradnij.
8. Nie mów fałszywego świadectwa przeciw bliźniemu swemu.
9. Nie pożądaj żony bliźniego swego.
10. Nie pożądaj żadnej rzeczy bliźniego swego.

(Cz. 2, I. O Dziesięciu przykazaniach Bożych, s.60)
czytaj dalej

172. Jakie słowa umiescił Bóg na początku Dziesięciu przykazań?

Na początku Dziesięciu przykazań Bożych Bóg umieścił następujące słowa: „jam jest Pan Bóg twój”.
Tymi słowami Bóg podkreślił, że ma prawo jako Bóg dawać przykazania, które my winniśmy zachowywać.

(Cz. 2, I. O Dziesięciu przykazaniach Bożych, s.59)
czytaj dalej

171. Jak dzieli się Dziesięć przykazań Bożych?

Dziesięć przykazań Bożych dzieli się na dwie części. Pierwsze trzy przykazania mówią o stosunku człowieka do Boga, a siedem następnych o stosunku człowieka do bliźnich i do samego siebie.

(Cz. 2, I. O Dziesięciu przykazaniach Bożych, s.59)
czytaj dalej

170. Co nazywamy Dekalogiem?

Dekalogiem nazywamy zbiór dziesięciu przykazań, które Bóg dał Mojżeszowi na górze Synaj, a Jezus Chrystus przyjął i objawił w Kazaniu na Górze oraz zatwierdził w Nowym Testamencie.
„A jeśli chcesz wnijść do żywota, zachowuj przykazania”. (Mat. 19, 17)

Przykazania objęte dekalogiem są podstawą etyki chrześcijańskiej i chrześcijańskiego ujęcia stosunków między ludźmi.

(Cz. 2, I. O Dziesięciu przykazaniach Bożych, s.59)
czytaj dalej

169. Powtórzenie Składu Apostolskiego

Wierzę, to jest wyznaję:
1. że Bóg jest jeden w trzech Osobach, wszechmocny i nieskończenie doskonały, Stwórca i Pan nieba i ziemi,
2. że Jezus Chrystus jest jedynym Synem Boga Ojca i Panem naszym,
3. że stał się człowiekiem za sprawą Ducha Świętego i że narodził się w Betlejem z Najświętszej Maryi Panny.
4. że za rządów Piłata Ponckiego cierpiał i umarł na krzyżu, i został złożony w grobie
5. że dusza Jezusa Chrystusa zstąpiła do otchłani, a trzeciego dnia wróciła do ciała I Jezus Chrystus żywy powstał z grobu,
6. że czterdziestego dnia po zmartwychwstaniu wstąpił Jezus Chrystus do nieba i odtąd nie tylko jako Bóg, ale i jako człowiek rządzi całym światem,
7. że na końcu świata przyjdzie Jezus Chrystus z nieba na ziemię, aby sądzić wszystkich ludzi dobrych i złych,
8. że trzecią Osobą Boską jest Duch Święty, pochodzący od Boga Ojca i Syna Bożego,
9. że Jezus Chrystus dla zbawienia ludzi założył na ziemi kościół swój powszechny, czyli katolicki, i że w tym Kościele Święci w niebie, dusze w czyśćcu i wierni na ziemi są duchowo ze sobą złączeni,
10. że Jezus Chrystus dał Kościołowi władzę odpuszczenia grzechów i kar za grzechy,
11. że na końcu świata ciała nasze zmartwychwstaną i
12. że prócz doczesnego życia istnieje życie wieczne w niebie lub w piekle.
Tak jest, bo Bóg sam to objawił i nieomylny Kościół tak naucza.

(Cz. 1, III. 3, s.56-57)
czytaj dalej

168. Co oznacza słowo "Amen" i dlaczego Skład Apostolski kończy się tym słowem?

Słowo „Amen” wzięte z języka hebrajskiego znaczy dosłownie: „Niech się tak stanie”, kończymy tym słowem Skład Apostolski, aby podkreślić, że wszystko, co zawiera się w dwunastu artykułach wiary, jest prawdą.

(Cz. 1, III. 3, s.56)
czytaj dalej

167. Jaki drugi sąd czeka człowieka?

Po zmartwychwstaniu ciał czeka każdego człowieka Sąd powszechny, czyli ostateczny, na którym Bóg wyda ostateczny wyrok wynagradzając sprawiedliwych, a karząc potępionych.
„Wtedy rzecze król tym, którzy będą po prawicy jego: Pójdźcie, błogosławieni Ojca mego, i posiądźcie królestwo zgotowane wam od założenia świata.” (Mat. 25, 34).
„Wtedy rzecze i tym, którzy będą po lewicy: Idźcie precz ode mnie, przeklęci, w ogień wieczny, który zgotowany jest diabłu i aniołom jego.” (Mat. 25, 41).

(Cz. 1, III. 3 Sąd szczegółowy i ostateczny, s.55-56)
czytaj dalej

166. Co czeka duszę ludzką zaraz po śmierci człowieka?

Zaraz po śmierci człowieka, to jest po rozłączeniu się duszy i ciała, duszę ludzką czeka sąd Boży, który nazywamy szczegółowym, ponieważ dotyczy on wszystkich myśli, słów i uczynków każdego człowieka. Po tym sądzie każdą duszę czeka albo szczęście wieczne, albo potępienie, albo kara doczesna w czyśćcu.
„Przeto każdy z nas z samego siebie zda sprawę Panu.” (Rzym, 14, 12).

(Cz. 1, III. 3 Sąd szczegółowy i ostateczny, s.55)
czytaj dalej

165. Co trzeba czynić, aby być przygotowanym na śmierć?

Aby być przygotowanym na śmierć, trzeba żyć w stanie łaski, spełniać dobre uczynki i modlić się o śmierć szczęśliwą.
„I wy bądźcie gotowi, bo Syn Człowieczy nadejdzie w godzinie, w której się nie spodziewacie.” (Łuk. 12, 40).

(Cz. 1, III. 3 Sąd szczegółowy i ostateczny, s.55)
czytaj dalej

164. Co nazywamy rzeczami ostatecznymi?

Rzeczami ostatecznymi nazywamy śmierć, sąd, niebo i piekło.

(Cz. 1, III. 3 Sąd szczegółowy i ostateczny, s.55)
czytaj dalej

163. Na czym polegają cierpienia dusz w czyśćcu?

Cierpienia dusz w czyśćcu polegają na smutku, tęsknocie do Boga oraz na mękach, które będą trwały aż do odpokutowania kary doczesnej.

(Cz. 1, III. 3 Czyściec, s.55)
czytaj dalej

162. Co to jest czyściec?

Czyściec jest to miejsce kary doczesnej po śmierci.
„Powiadam ci, nie wynijdziesz stamtąd, dopóki nie oddasz nawet ostatniego szelążka.” (Łuk. 12, 59).

(Cz. 1, III. 3 Czyściec, s.55)
czytaj dalej

161. Co czeka dusze, które nie są potępione, ale nie odpokutowały kar doczesnych za grzechy?

Dusze, nie odpokutowały kar doczesnych za grzechy, czeka kara czasowa w czyśćcu.

(Cz. 1, III. 3 Czyściec, s.55)
czytaj dalej

160. Kogo czeka kara wieczna?

Kara wieczna czeka tych, którzy umarli bez łaski uświęcającej, dobrowolnie przez grzech śmiertelny odchodząc od Boga.

(Cz. 1, III. 3 Kara wieczna, s.54)
czytaj dalej

159. Kogo czeka szczęście wieczne?

Szczęście wieczne czeka tych, którzy umarli w łasce uświęcającej i są wolni od kary doczesnej za grzechy.

(Cz. 1, III. 3 Szczęście wieczne, s.54)
czytaj dalej