273. Wymień osiem błogosławieństw ewangelicznych

1. Błogosławieni ubodzy w duchu, albowiem ich jest królestwo niebieskie.
2. Błogosławieni cisi, albowiem oni posiędą ziemię.
3. Błogosławieni, którzy płaczą, albowiem oni będą pocieszeni.
4. Błogosławieni, którzy łakną i pragną sprawiedliwości, albowiem oni będą nasyceni.
5. Błogosławieni miłosierni, albowiem oni miłosierdzia dostąpią.
6. Błogosławieni czystego serca, albowiem oni Boga oglądać będą.
7. Błogosławieni pokój czyniący, albowiem synami Bożymi będą nazwani.
8. Błogosławieni, którzy prześladowanie cierpią dla sprawiedliwości, albowiem ich jest królestwo niebieskie
***

Kto chce posiąść te cnoty i stać się doskonałym powinien: gorącym pragnąć doskonałości, jaj i najlepiej wypełniać swe obowiązki społeczne, zawodowe i osobiste, pilne słuchać słowa Bożego i czytać książki o treści religijnej, często żarliwie się modlić, odwiedzać przy tym Najśw. Sakrament, często i godnie przyjmować Sakramenty św., wystrzegać się nawet grzechów lekkich, rozumnym umiarkowaniem wyrabiać siłę rządzenia sobą, ćwiczyć pamięć o obecności Bożej, robić codziennie rachunek sumienia i mieć stałego spowiednika, brać udział w zalecanych przez Kościół nabożeństwach zwłaszcza ku czci Najśw. Maryi Panny, która po Chrystusie jest dla nas najpiękniejszym wzorem doskonałości. Przy wyborze stanu i zawodu nie należy postępować lekkomyślnie, ale starać się dobrze poznać, w jakim kierunku mamy najwięcej zdolności i zamiłowania, aby Bogu najlepiej służyć. Należy poradzić się także rodziców i wychowawców oraz odbyć spowiedź generalną.

Jedną z dróg prowadzących do doskonałości chrześcijańskiej jest życie zakonne. Służyć Bogu i dążyć do doskonałości w stanie zakonnym może tylko ten, kogo Bóg do tego stanu powołuje, czyli daje mu uzdolnienia, chęć i zdrowie. Decydującym wyrazem zewnętrznym powołania Bożego jest zgoda przełożonych duchownych. Pobyt w Seminarium duchownym przed przyjęciem Sakramentu Kapłaństwa jak i nowicjat przed złożeniem ślubów zakonnych są przeznaczone do wypróbowania kandydatów.


(Cz. 2, IV. 3 Osiem błogosławieństw ewangelicznych, s.95-96)

272. Jaką naukę dał nam Jezus Chrystus w kazaniu na górze?

Chrystus w kazaniu na górze w ośmiu błogosławieństwach ewangelicznych zawarł naukę o sposobach osiągnięcia doskonałości chrześcijańskiej.

(Cz. 2, IV. 3 Osiem błogosławieństw ewangelicznych, s.95)

271. Kto powinien dążyć do doskonałości?

Każdy chrześcijanin powinien dążyć do doskonałości, bo Chrystus powiedział do wszystkich:
"Bądźcież doskonali, jako i Ojciec wasz niebieski doskonały jest". (Mat. 5, 48).

***
Bóg nie wymaga od nas czynów nadzwyczajnych, ale żąda abyśmy wszystkie swe obowiązki wypełniali jak najgorliwiej z miłości ku Niemu.

(Cz. 2, IV. 3 Określenie doskonałości chrześcijańskiej, s.95)

270. Kogo nazywamy doskonałym chrześcijaninem?

Doskonałym chrześcijaninem nazywamy tego, kto miłuje Boga nade wszystko i stara się jak najlepiej spełniać Jego  wolę.
Doskonałość chrześcijańska nie polega więc tylko na wystrzeganiu się grzechów. Doskonałym chrześcijaninem jest ten, kto usilnie i skutecznie rozwija dane mu przez Boga zdolności i możliwości.
Konieczność zdania rachunku z otrzymanych od Boga darów i łask przedstawia przypowieść ewangeliczna o talentach. (Mat. 25, 14-30).

(Cz. 2, IV. 3 Określenie doskonałości chrześcijańskiej, s.94)

269. Kogo nazywamy mężnym?

Mężnym nazywamy tego, który nie daje się zastraszyć od dobrego żadnymi trudnościami i niebezpieczeństwami ani nawet śmiercią.

***
Od wymienionych wyżej cnót głównych pochodzą inne, np.: pokora, hojność, czystość, życzliwość, łagodność, gorliwość, umiarkowanie.
Człowiek pokorny pozostawia sąd o sobie Bogu, a nie wynosi się ponad drugich. Tę cnotę poleca nam szczególnie Chrystus w słowach
"Uczcie się ode mnie, żem jest cichy i pokornego serca, a znajdziecie odpocznienie dla dusz waszych". (Mat. 11, 29).
"Rozproszył pysznych w zamysłach ich serc. Strącił mocarzy z tronu, a wywyższył pokornych". (Łuk. 1, 51-52).

Człowiek hojny chętnie służy drugim tym mieniem, które posiada, i pomaga z ochotą bliźnim.

Człowiek czysty wystrzega się wszystkiego, co obraża wstydliwość.
"O jak piękny jest czysty rodzaj z jasnością! Nieśmiertelna jest pamięć jego, gdyż i u Boga znana jest i u ludzi". (Mądr. 4, 1).

Człowiek życzliwy cieszy się powodzeniem bliźnich, a współczuje z nimi w nieszczęściu.
"Miłość cierpliwa jest, łaskawa jest. Miłość nie zazdrości, nie działa obłudnie, nie nadyma się, nie łaknie czci, nie szuka swego, nie wpada w gniew, nie pamięta urazy, nie cieszy się z niesprawiedliwości, ale współweseli się z prawdą. Wszystko znosi, wszystkiemu wierzy, we wszystkim pokłada nadzieję, wszystko wytrzyma". (I kor. 13, 4-7).

Człowiek cierpliwy nie zniechęca się przeciwnościami i spokojnie ufa Bogu.

Człowiek gorliwy spełnia z zapałem i ochotą obowiązki względem Boga, bliźniego i samego siebie, a zwłaszcza obowiązki zawodowe i społeczne, nie zaniedbuje nigdy pracy ani modlitwy.
"Dobrze sługo prawy i wierny, żeś w małym był wierny, dam ci władzę nad wieloma: wnijdź do wesela pana twego" (Mat. 25, 2).

(Cz. 2, IV. 2 Cnoty obyczajowe, s.93-94)

268. Kogo nazywamy wstrzemięźliwym?

Wstrzemięźliwym nazywamy tego, który poskramia niedozwolone namiętności, a w pożądaniach dozwolonych zachowuje miarę.

(Cz. 2, IV. 2 Cnoty obyczajowe, s.93)

267. Kogo nazywamy sprawiedliwym?

Sprawiedliwym nazywamy każdego, kto oddaje bliźniemu to, co mu się słusznie należy.

(Cz. 2, IV. 2 Cnoty obyczajowe, s.93)

266. Kogo nazywamy roztropnym?

Roztropnym nazywamy człowieka, który wystrzega się lekkomyślności, namyśla się przed każdym czynem i rozważa, czy ten czyn zgadza się z prawem Bożym i prowadzi do zbawienia, czy też nie.
Żaden uczynek nie jest dobry, jeżeli nim nie kieruje roztropność.

(Cz. 2, IV. 2 Cnoty obyczajowe, s.93)