Mężnym nazywamy tego, który nie daje się zastraszyć od dobrego żadnymi trudnościami i niebezpieczeństwami ani nawet śmiercią.
***
Od wymienionych wyżej cnót głównych pochodzą inne, np.: pokora, hojność, czystość, życzliwość, łagodność, gorliwość, umiarkowanie.
Człowiek pokorny pozostawia sąd o sobie Bogu, a nie wynosi się ponad drugich. Tę cnotę poleca nam szczególnie Chrystus w słowach
"Uczcie się ode mnie, żem jest cichy i pokornego serca, a znajdziecie odpocznienie dla dusz waszych". (Mat. 11, 29).
"Rozproszył pysznych w zamysłach ich serc. Strącił mocarzy z tronu, a wywyższył pokornych". (Łuk. 1, 51-52).
Człowiek hojny chętnie służy drugim tym mieniem, które posiada, i pomaga z ochotą bliźnim.
Człowiek czysty wystrzega się wszystkiego, co obraża wstydliwość.
"O jak piękny jest czysty rodzaj z jasnością! Nieśmiertelna jest pamięć jego, gdyż i u Boga znana jest i u ludzi". (Mądr. 4, 1).
Człowiek życzliwy cieszy się powodzeniem bliźnich, a współczuje z nimi w nieszczęściu.
"Miłość cierpliwa jest, łaskawa jest. Miłość nie zazdrości, nie działa obłudnie, nie nadyma się, nie łaknie czci, nie szuka swego, nie wpada w gniew, nie pamięta urazy, nie cieszy się z niesprawiedliwości, ale współweseli się z prawdą. Wszystko znosi, wszystkiemu wierzy, we wszystkim pokłada nadzieję, wszystko wytrzyma". (I kor. 13, 4-7).
Człowiek cierpliwy nie zniechęca się przeciwnościami i spokojnie ufa Bogu.
Człowiek gorliwy spełnia z zapałem i ochotą obowiązki względem Boga, bliźniego i samego siebie, a zwłaszcza obowiązki zawodowe i społeczne, nie zaniedbuje nigdy pracy ani modlitwy.
"Dobrze sługo prawy i wierny, żeś w małym był wierny, dam ci władzę nad wieloma: wnijdź do wesela pana twego" (Mat. 25, 2).
(Cz. 2, IV. 2 Cnoty obyczajowe, s.93-94)
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz