Człowiek wierzący wnioskuje o istnieniu Boga:
1. Ze świata otaczającego nas,
2. Ze zgodnego świadectwa wszystkich ludów,
3. Z głosu własnego sumienia,
4. Z Objawienia Bożego.
***
Ad. 1 Codzienne doświadczenie poucza człowieka wierzącego, że wszystko, co wokół niego istnieje, ma w swojej istocie cechy ograniczoności i nie powstało samo z siebie, ale zawdzięcza swoje istnienie jakiejś przyczynie z istoty swojej nieskończenie doskonałej. Zdumiewający porządek i celowość w przyrodzie wykluczają możliwość przypadku jako źródła istnienia światła i wskazują na mądrego i wszechmocnego Stwórcę jako konieczną Pierwszą Przyczynę.
Ad. 2 Badania historyczne stwierdzają, że u wszystkich ludów zarówno pierwotnych jak i cywilizowanych spotyka się przeświadczenie o istnieniu bóstwa, którego należy czcić i spełniać jego przykazania.
Ad. 3 Każdy człowiek posiada wewnętrzny głos sumienia nakazujący czynić to co dobre, a unikać złego. Głos ten jest powszechny, nakazuje on zachować niezmierne prawa moralności, stojące poza człowiekiem i niezależne od jego upodobań. Absolutny charakter tych praw świadczy o istnieniu absolutnego Prawodawcy.
Ad. 4 O istnieniu Boga mówi nam również Objawienie, w którym Bóg sam dał ludziom świadectwo swego istnienia.
(Cz. 1, I. 1, Istnienie Boga, s. 14)
czytaj dalej
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz