Rozważania przy Rachunku Sumienia

Jednym z warunków godnego przyjęcia Sakramentu Pokuty jest rachunek sumienia. Nie należy więc go lekceważyć i trzeba zawsze przewidzieć odpowiedni czas przed zbliżeniem się do klatek konfesjonału na przypomnienie wszystkich grzechów popełnionych od ostatniej spowiedzi. Na samym wstępie rachunku sumienia trzeba sobie przypomnieć:

Kiedy ostatni raz byłeś (byłam) u spowiedzi?

Czy za grzechy żałowałeś (żałowałaś) postanowiłeś (postanowiłaś) poprawę?


Czy wyznałeś (wyznałaś) wszystkie grzechy śmiertelne?

Czy wypełniłeś (wypełniłaś) zadaną pokutę i naprawiłeś (naprawiłaś) wyrządzoną szkodę?

Jeśli na poprzedniej spowiedzi nie wyznałeś (wyznałaś) jakiegoś grzechu śmiertelnego świadomie, musisz go wyjawić teraz razem ze wszystkimi grzechami popełnionymi od ostatniej ważnej spowiedzi.

***
Ostatecznym celem człowieka jest osiągnięcie zbawienia. Dążyć do tego można tylko przez obranie właściwej drogi w życiu doczesnym. Ponieważ w drodze do nieba nie możemy ominąć doczesności, wynika stąd nie tylko prawo, ale i obowiązek postawienia przed sobą celów doczesnych, które jednak musimy podporządkować ostatecznemu celowi człowieka, jakim jest zbawienia duszy.

Każdego człowieka obowiązuje dążenie do doskonałości. Przypowieść o talentach (Mat. 25,14) stawia nam przed oczy odpowiedzialność naszą za dary od Boga otrzymane. Niewykorzystanie ich w sposób jak najdoskonalszy, omijanie okazji do pełnienia dobrych uczynków i niewspółdziałanie z łaską Bożą jest grzechem wobec Boga, bliźnich i samego siebie.

Każdy z nas ma inne zewnętrzne i wewnętrzne możliwości rozwoju i pogłębienia swojego życia duchowego. Powinien więc dążyć do poznania ich i w wyniku tego obrać sobie taki cel doczesny, przez który najpełniej zbliży się do Boga. Za spełnienie obowiązków nałożonych na nas przez życie lub dobrowolnie przez nas podjętych musimy przyjmować odpowiedzialność wobec Boga i ludzi.

Rozważając grzechy należy rozróżnić wśród nich śmiertelne, czyli ciężkie, przez które tracimy łaskę Bożą, i powszednie, czyli lekkie, przez które łaskę tę osłabiamy. Różnica między nimi polega na różnicy materii, w której przekroczyliśmy przykazanie, na różnicy stopnia świadomości i wolnej woli w chwili popełniania grzechu oraz zależy od stopnia krzywdy wyrządzonej nim bliźniemu i własnej duszy. Wszystkie nasze obowiązki znajdują swoje uzasadnienie w obowiązku miłości Boga.

Przy rachunku sumienia najdokładniejszy obraz duszy uzyskamy, gdy przeprowadzimy go ze względu na bezpośrednie obowiązki wobec Boga, bliźnich i samego siebie.

 (Dodatek III. Rozważania przy Rachunku Sumienia, s.161-162)